Vijf-tien
There's a part in everyday where I lie to myself and say that it's okay. De zomer ruikt plakkerig en de winter ruikt koud, maar dat is juist wat ik fijn vind. Buiten ritselen de herfstblaadjes (en jij, jij hoort niets want je bent dood en ik mis je). Vandaag voel ik me weer net alsof ik vijftien ben, ik voel me in elk geval weer net zo labiel als toen (ookal weet ik zelf heel goed dat ik nog steeds labiel ben). It hurts that this will never change, ik zal altijd het kleine gestoorde meisje blijven (klein omdat ik niet meer groei, gestoord omdat ik dat nu eenmaal ben). Het liefst van alles zou ik me nu oprollen in jou armen en de boel de boel laten, gewoon omdat dat makkelijker is dan constant nadenken. Vijf-tien, eindeloze leugens en gevangen in gedachten en vijf jaar later ben ik nog steeds vijftien.
susieQ, vrouw, 115 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende