Voelt alsof ik geen kant op kan.

Wegens omstandigheden ben ik 3weken geleden weer tijdelijk thuis gekomen.
In eerste instantie is dat al heel wennen, aangezien je bent gewend om samen te wonen, op je zelf te zijn.

Maar nu na een maand ongeveer wil ik langzaam aan proberen weer terug te gaan naar me huis.
Langzaam het weer op te bouwen en aan te kijken of het mij en me partner samen lukt.

Maar eigenlijk willen me ouders sowieso dat ik kap met de relatie en zien ze me het liefste weer terug komen,
Maar ik wil vechten voor me relatie, als je een echt relatie heb dan geef je niet zomaar op, zelfs niet als de tegenslag nog zo groot is (en geloof me dat is ie).

Het voelt alsof ik geen kant opkan.
Alsof ik maar moet kiezen om definitief bij me ouders te blijven of terug te gaan naar mijn partner en ons huisje.
Ik bedenk een goede tussen weg, waardoor iedereen weer kan wennen aan het feit dat ik weer terug ga naar mijn eigen huisje en nog is het niet goed.
4 dagen bij me ouders en 3 dagen in me eigen huisje met me partner.
Leek mij een strak plan, zo kunnen ik en mijn partner kijken of we het alleen aan kunnen en of we bepaalde situaties zelf onder controle kunnen houden.

En nu gaan me ouders wel met mijn plan akkoord, maar als ik eenmaal boven op me kamer zit hoor ik ze mopperen.
Over het hele idee en alles. En ze hopen nog steeds dat ik ermee kap.
Ik snap dat ik hun dochter ben en ze me niet willen zien lijden onder zijn perikelen en ze willen me al helemaal niet tussen 6 plankjes zien liggen.. maja ik ga niet zomaar me relatie opgeven.
Me partner is momenteel gewoon in de war en daar word ie ook voor behandeld, en ik geloof dat als we allebei vechten voor onze relatie, we er nog sterker uit komen dan we al waren.

Het liefst zou ik ook gewoon morgen weer terug naar me eigen huisje willen, maar ik moet ook me gezonde verstand gebruiken.
En mij lijkt het verstandig om de situatie eerst beetje aan te kijken en te ontdekken of we samen uit bepaalde situaties kunnen komen als die zich voor doen.
Strak trek ik wel direct in en als het dan mis gaat kan ik nergens meer heen..

Ik snap dat me ouders van me houden, maar dat er eigenlijk van mij wacht om tussen 2 discrete keuzes te kiezen niet.
Of kappen met relatie of volledig in 1 x terugkeren.
Ik snap het niet.. het voelt ook alsof ze me geen keus laten.
Het is toch veel beter om het eerst met een middenweg aan te zien?
Of ligt dat nou echt aan mij?