Ik vreet mezelf op.
Gisteren heb ik weer opnieuw proberen door te dringen tot mijn vriend over dat hij mij in vertrouwen kan nemen over coke en dergelijke. Dat hij het mij kan vertellen als hij de drang erna heeft of als hij het daadwerkelijk nog een x heeft gebruikt.
Maar hij negeert het gewoon, op andere dingen reageert ie wel en hij doet alsof ik het niet gezegd heb.
Sowieso sprak hij de hele avond niet tegen me als ik niks tegen hem zei, en als ik dan wat zei dat ging ie alleen daar ff kort op in en was het weer klaar.
Ik kan hier niet tegen. Wetende dat hij nu alleen in een huis zit (ookal is dat 3 minuten van me vandaan) zonder enige toezicht. Toen die nog bij ze ouders woonde maakte ik me nergens zorgen om, maar nu dat ie alleen in een huis zit, het huis dat voor ons bedoeld was.. maak ik me wel constant zorgen.
Ik probeer het uit me hoofd te zetten en het te negeren, maar het is zo lastig.
Constant denk ik aan wat ie nou aan het doen zal zijn. Of ie misschien gebruikt of dat er misschien andere mensen over de vloer komen waar ik niks vanaf weet.
Ook aangezien hij heet een week geleden uitmaakt omdat 'hij niks meer voor me voelde' maak ik me zo druk.
Nu bleek dat niet echt de reden te zijn, maar toch ben ik nu heel bang dat hij misschien inderdaad wel een leuker meisje als mij vind. Eentje die niet aan ze kop zeikt over drugs.
Eentje die er niks van zegt als het huis een puinzooi is, iemand veel beter als mij gewoon.
Iemand slanker, mooier, iemand beter.
Het idee dat ie iemand anders vind, maakt me al bang. En dat ie dan ook nog is een huis voor zichzelf heeft waar hij bijvoorbeeld diegene naartoe zou kunnen meenemen, maakt me nog meer bang.
Ik heb dan wel de sleutel van het huis, maar toch ik kan de gedachtes maar niet verdringen.
Heeft iemand tips om enigzins mijn gedachtes te minderen?
Dit verhaal gaat op de lezerslijst, wil jij al me verhalen kunnen lezen? Meld je dan aan voor me lezerslijst.
Tequilla, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende