Vooruitgang?

Natuurlijk is het fantastisch als je net die planning probeert vol te gaan houden en gelukkiger te zijn en het begint met... ziek zijn. Het is natuurlijk wel een lekkere manier om even geforceerd rust te nemen, maar niet per se om dingen voor elkaar te krijgen. Nuja. Maar even "genieten" van het feit dat ik een goed excuus heb om in bed te blijven, veel te slapen en een boekje te lezen.

Vanmorgen ook weer een dingetje met mijn huisgenoot. We zouden allebei een gemeenschappelijke vriend helpen met zijn afstuderen. Ik voelde me dus erg ziek en aangezien het om een vrij actief iets ging dat ook nog een ruim uurtje uit de buurt was heb ik die jongen even gebeld of hij nog genoeg mensen zou hebben als ik in bed bleef. Hoe kut ik me ook voelde, als ik zijn afstuderen zou verpesten door ziek te zijn had ik mezelf wel op een doos paracetamol die kant op gesleept. Gelukkig had hij nog iemand als back-up, dus ben ik opgelucht weer terug onder de wol gekropen. Ik had echter de routebeschrijving en tijd dat ik van huis weg moest al de avond van tevoren opgezocht, dus toen mijn huisgenoot om de tijd dat ik (en zij dus ook) eigenlijk de deur uit zou moeten nog in bed lag had ik weer even een moeilijk momentje. Ik wil me niet bemoeien met haar doen en laten, maar dit ging om het afstuderen van een vriend. Als zij er niet of niet op tijd zou zijn zou hij misschien alsnog in de knoop komen, want hij had een minimum aantal mensen nodig om te helpen. Mijn gevoel zei dat ik die jongen echt niet in de steek kon laten, dus ik heb toch maar even bij haar aangeklopt of ze niet wegmoest. Ze antwoordde doodleuk dat het een uur later was, waarop ik zei van, "hmmm, ik dacht echt dat het om 12.30 was, maar als het een uur later is heb ik niks gezegd. Excuus in dat geval". Uiteindelijk is ze het na gaan kijken en bleek het inderdaad gewoon om 12.30 te zijn. Ik weet niet of ze nog op tijd genomen is (met het openbaar vervoer zou dat niet meer lukken, maar ik hoorde haar op een gegeven moment wel bellen, allicht met iemand met een auto, dan kon het nog wel), maar ze heeft me niet meer aangekeken en er niks meer over gezegd. Geen haastige stress om nog op tijd te komen, geen bedankt voor het waarschuwen, geen shit je had gelijk, alleen maar die arrogante houding van: "waar bemoei je je mee?". Als het niet voor die vriend was had ik haar ook lekker zelf te laat laten komen, maar dat was in deze situatie een beetje lastig. Ik kan me er wel echt naar over voelen, maar eigenlijk ben ik er intussen al veel minder vatbaar voor. Ik heb in deze korte tijd met haar in huis gewoon geleerd hoe ze is en dat is heel anders dan ik eerst dacht dat ze was. Vooral het stukje empathie en fouten toegeven is echt een groot probleem. Kijk, fouten maken we allemaal, dat is niet zo erg, maar niet accepteren dat we je ze maakt en een aanvallende houding aannemen tegen degene die je erop aanspreekt (en je daar vaak mee helpt) kan ik echt niet goed hebben. Nuja, positieve aan deze ervaring is dat de vriend geslaagd is.

Ik ben lekker in bed gebleven en heb gewoon kunnen slapen. Fijn is dat. Normaal als dit soort dingen gebeurden dan eiste het mentaal zo veel van me dat ik dat fysiek ging merken en gewoon twee nachten niet kon slapen. Ik ben blij dat ik het nu wat beter van me af kan zetten, dus dat is in ieder geval persoonlijk een klein beetje vooruitgang. Na een dacht slapen voel ik me ook al weer wat minder ziek, dus hopelijk kan ik dan echt eens aan die planning beginnen haha.

Oh ik heb me ook eindelijk in durven schrijven bij de psychologen van de universiteit om me te helpen met alles waarmee ik worstel. Er is wel een lange wachttijd, maar de eerste stap is gezet. Daar ben ik best wel trots op. Ook vooruitgang.