Vriendschap gaat voorbij

Hoi Mira,

Het is al weer een tijdje terug dat ik je voor het laatst heb gezien, 2 maanden ongeveer.
Dat was ook meteen de laatste keer dat ik je heb gesproken. Het was de avond dat je belde dat het regende en of ik het erg zou vinden als je niet kwam op mijn verjaardagsfeest. Daarvoor was je al mijn verjaardag vergeten en belde je me een week later om me te feliciteren. Toen ik zei dat ik een week eerder jarig was, geloofde je me niet.
Hoe kan je na tien jaar vergeten wanneer ik jarig ben? Tuurlijk kun je het vergeten, maar om nou ineens te denken dat ik een week later jarig ben... Ik vind het jammer hoe het gegaan is. We waren ooit zo close, beste maatjes, dikke lol en niemand die begreep waar het over ging.
Maar ik ben jouw acties een beetje zat. Al een aantal jaar zouden we samen naar Griekenland gaan.
De afgelopen twee jaar hadden we echt concrete plannen. Twee jaar terug ging je ineens naar Engeland met een andere vriendin en was er geen geld en tijd meer voor Griekenland. Ik baalde, dat heb ik je ook verteld, maar we zouden dan volgend jaar écht gaan.
Het jaar erop was echter redelijk hetzelfde verhaal. Jij ging ineens naar Spanje en had dus weer geen tijd en geld om naar Griekenland te gaan. Jouw verweer was 'meende je het echt, dan?' Kom op, zeg!
Dat heeft me echt gekwetst. Alsof onze plannen niet belangrijk waren. Ik was er ook een beetje klaar mee, maar heb het toch weer van me af kunnen schudden. Op de bruiloft van een vriendin was het ineens bij jou 'laten we naar Griekenland gaan volgend jaar'. Ik heb er niet op gereageerd. Wat was er ook te reageren.
Als dit alles was, dan zou ik me er overheen kunnen zetten. Maar het is meer, wij veranderen, ik ben gaan settelen, jij bent gaan feesten. Daar is niets mis mee, maar we willen andere dingen, verwachten andere dingen, ook van elkaar, van deze vriendschap. Het vergeten van onze afspraken, het op het laatste moment afbellen, het irriteert me.
Wat we nog hebben weet ik niet, misschien goede kennisen.
Maar een vriendschap, nee, dat kan ik het helaas niet meer noemen.


Krisje