Wat doe ik hier eigenlijk?

Het begon met een vet goed idee! Dacht ik.

Ik heb net de Diagnose Burnout gekregen en moet ergens mijn rust in gaan vinden. R.U.S.T. Yeah right! met een leven en een brein zoals dat van mij? Ik ga even hysterisch lachen tot ik in mijn broek plas, ben zo terug.

Anyhoe we dwalen alweer af, even terug naar dat vet goede idee. Ik dacht een boek te gaan schrijven. Deels fictief, deels non fictie. Waarover ik wil schrijven had ik ook al bedacht namelijk: de wereld vanuit mijn ogen beschrijven aan de hand van waargebeurde gebeurtenissen maar ook verzonnen gebeurtenissen.

Mensen vinden mij altijd een beetje raar als ze mij voor het eerst zien. Extravagant, Overdreven, Druk, Over de Top soms ronduit Shockerend. Terwijl het moment dat ze met me beginnen te praten, ik bedoel ECHT praten niet dat chitchatterige gebabbel, de meeste mensen 180 graden draaien. Mijn binnen en buiten lijken niet met elkaar te matchen. Terwijl ik draag wat ik mooi vind en doe waar ik comfortabel mee ben met de mensen waarbij ik me veilig genoeg voel om te doen wat ik doe.

Een simpel voorbeeld is: in de zomermaanden kregen wij in het weekend een extra kok in de keuken om in de vakantieperiode open uren op te vangen. Ik kwam niets vermoedend na mijn vakantie aan op het werk en werd voorgesteld door onze chefkok aan dit nieuwe gezicht. De manier waarop dat ging, had bij mij al alarmbellen moeten laten afgaan, maar ik was net weer voor het eerst op het werk na 2 weken niks doen dus ik had nog niets door. "Dit is m, ja m die is wel een beetje gek hoor, je kunt niet snel te ver gaan die vind alles wel goed HAHAHAHAHA". Mijn antwoord daarop was: haha ja hoor ik ga me nu omkleden tot zo!

Omgekleed en terug op de vloer begon het al een beetje te knagen, deze man stelde mij namelijk vreemde vragen waar ik erg oncomfortabel van werd. Hij vroeg onder andere: "heb jij kinderen? Jezus als alle moeders er zo lekker uit zagen dan had ik ook kinderen!", "jouw man zal wel heel gelukkig zijn met zo'n lekkere wilde meid". Ik deed er een beetje lacherig over maar zorgde dat ik steeds zo snel ik kon weg was bij de doorgeef.

Op een bepaald moment bleef het niet bij vragen maar werden de opmerkingen gekker: "je zou je kleren eens uit moeten doen, lekker strippen op de parkeerplaats". Ook toen ik door de keuken liep om iets te pakken gooide hij snoepjes in mijn blouse en greep naar mijn borst (perongeluk natuurlijk...). Dat was het moment dat ik het zat was en zei tegen de Chef van de keuken dat ik het gedrag van deze nieuwe kok absoluut niet kon waarderen. Dat werd weggelachen en er werd gezegd; "zo ben jij toch altijd HAHA". Ik heb me die avond zo stil en onopvallend mogelijk gehouden en het gelaten voor wat het was hoewel ik de woorden en daden van deze man niet van me af kon zetten!

De dag erna was ik weer aan het werken toen mijn baas naar me toe kwam en zei: "Ik hoorde dat je het gisteren gezellig hebt gehad met N". Waarop ik ontplofte en schreeuwde dat ik dat helemaal niet had gehad! Ik heb hem ook gezegd dat ik dat ook duidelijk had aangegeven aan de chef maar dat het dus schijnbaar niet boeiend genoeg is om er iets mee te doen. Dit resulteerde in een gesprek met personeelszaken.

Om nu op mijn punt te komen; de chef dacht oprecht dat ik het leuk had gevonden ondanks dat ik gezegd had van niet omdat ik zelf erg vrij en open met mensen ben. Is dat zo? Ja, dat klopt maar wel alléén met mensen waarmee ik een band heb opgebouwd, waarvan ik de grenzen ken en zij de mijne en waar ik dus vertrouwen in heb. Het feit dat het dus volgens zijn standaarden afwijkend gedrag is als ik zeg iets dus juist niet prettig te vinden werd door interpretatie van mijn buiten compleet over het hoofd gezien. Terwijl ik doodsbang was, niet omdat deze man nou zo angstaanjagend was maar omdat ik uit ervaring weet waar mannen toe in staat zijn en mijn brein al verschillende complete doemscenario's heeft uitgerold....

Het leek mij dus leuk en waardevol om mensen op een leuke, grappige en ontroerende manier daarover te informeren, wat ons dus brengt bij mijn idee voor een boek. De titel had ik ook al bedacht: "Maar... je begrijpt me verkeerd!". Het probleem waar ik tegenaan liep is dat ik de ballen verstand heb van verhalen schrijven, laat staan een compleet boek! Helemaal correct opgebouwd, in leesbaar Nederlands en goed genoeg om überhaupt uitgebracht te worden door een uitgever die er potentie in ziet.

Ik weet natuurlijk wat ik dan moet doen: research. Klinkt zo gemakkelijk, is toch minder gemakkelijk dan ik dacht. 1000 verschillende pagina's met cursussen, met prijzen van heb ik jou daar, over het schrijven en uitbrengen van een boek. Om nog maar te zwijgen over uitgevers die zichzelf benoemen als beste van het land. De keuze is TE groot, mijn brein kan hier niets mee en slaat op slot. Ik heb nog een uur naar mijn scherm zitten staren maar ik kon niet eens denken laat staan handelen.

Na er een nachtje over geslapen te hebben dacht ik: EUREKA! Deze meid begint een blog! Easy toch? Kan ik de mensen die mijn verhalen lezen vragen om feedback, in de tussentijd met pijn en moeite een stappenplan op orde krijgen voor het echt schrijven van een boek en kan ik er meteen achter komen welke onderwerpen populair zijn en welke niet. Maar toen ik begon op te zoeken hoe men een blog begint.. was ik ook al binnen 2 seconden door de bomen het complete bos kwijt! '9 tips om je eigen gratis blog te beginnen en succesvol te zijn!'. ...... ik wil helemaal niet succesvol zijn...... '5 ultieme tips om een gratis blog te beginnen. 'Maak hier je gratis blog! Eerste jaar gratis domein!' Je snapt wel dat ik ook deze keer geen boe of bah meer wist uit te brengen en zo snel ik kon mijn zoekbrowser dicht gegooid heb.

Mijn man zou binnen een avond alles weten wat er te weten valt over het maken, beginnen, onderhouden en succesvol zijn van een blog. Ik zit in een hoekje van de kamer in foetushouding heen en weer te wiebelen, lam gelegd door alle gedachten die heen en weer vliegen. Overspoeld met bezwaren, twijfels, onzekerheid, angst en als ik er langer over nadenk nog veel meer. Maar ik WIL echt ergens beginnen. En toen herinnerde ik het me, ik had ooit ergens een of ander dagboek account en volgens mij konden mensen dat dan ook lezen enzo?

Zodoende ben ik hier! Dus heb je deze lap tekst helemaal gelezen? TOF! Leuk dat je dat doet! Heb je op of aanmerkingen op mijn manier van schrijven, mijn ideeën of juist een tip? Kom maar door! Alle feedback is welkom!!!

Heel veel liefs, M.