Het verliezen van mensen doet zeer.
Daar kan ik kort of lang over zijn.
Als je een afstand moet nemen die je niet wilt nemen,
doet dat zeer en gaat dat door je hele lichaam heen.
Ik heb er niet voor gekozen.
Net als de ander dat niet deed.
Het feit is er alleen dat de afstand er is
Hij moet er (tijdelijk?) zijn.
Even niet, even beide apart.
Wat is mijn emotie?
Er zijn veel tranen gevallen.
Mijn ogen doen zeer, mijn bril is mijn vriend
terwijl ik dat ding normaal haat en weiger
Wat is mijn emotie?
waarom vallen de tranen?
Was het zwijgen beter geweest?
Zou het een makkelijker begin geweest zijn als ik niets zei
of een deel niet verteld had?
Had dat het beste geweest?
Had het uitgemaakt dat ik dan niet stond waar ik nu sta?
Ik ben boos en verdrietig.
Boos op de eikel die dit alles veroorzaakt heeft.
Boos op de ouders die me niet steunen
Verdrietig omdat ik nu verlies wat me zoveel waard is
Verdrietig omdat ik een stukje ik niet zal vinden via deze weg
Boos, bang, blij, bedroefd,
De enige die ik weg kan strepen is blij.
Ik ben boos op en om de situatie.
Ik ben bang voor mezelf en de verdere weg.
Ik ben bedroefd dat dit gevolgen zijn van keuzes die niet gemaakt worden.