Weer wat nieuws.

Zo.

Poos geleden dat ik voor het laatst heb geschreven.
Maar eigenlijk ging het de laatste tijd best goed met me.
Tot mijn spijt moet ik toegeven dat ik alleen schrijf als het niet goed gaat haha.

Even een korte samenvatting van de afgelopen tijd: ik heb een vriend, het gaat echt goed met ons. Op school overgegaan naar het examenjaar, alleen helaas geen les meer van mijn favoriete (overlyperfect) lerares dit jaar.
Verder lekker aan het hockeyen. Wat vrienden verloren. Veel met mijn oma opgetrokken.

Allemaal wel leuk, ik kabbelde een tijdje zo voort.

Tot school weer in alle hevigheid begon.

Stress reist de pan uit met de eerste SE's zo om de hoek.

En wat doet school?

Ze knallen met op RT. Zogenoemd 'Remedial Teaching'. Want naar aanleiding van een testje wat we in de introductie week gemaakt hebben, is besloten dat ik faalangst heb.

Helemaal top.

Weer een nieuw labeltje.

Nog een hokje.

Genieten dit.

Je vraagt je misschien af waarom dit me zo stoort.
Maar ik heb al zo veel labeltjes, ik wil er gewoon niet nog een.

Bovendien moet ik nu iedere week gaan praten met een man die ik helemaal niet ken, over hoe ik me voel en hoe ik op dingen reageer.

Daar heb ik dus helemaal geen zin in.

Afgelopen les opstandig met m'n armen over elkaar naar die man zitten staren en gezegd dat ik hier niet in geloof en wil stoppen met deze lessen.

Niks van gelogen. Ik geloof ook niet in faalangst.
En al zou ik dat wel doen, dan geloof ik vooralsnog niet in de aanpak van die man.

Namelijk meteen beginnen met 'nou, we zitten hier voor faalangst, maar dat vind ik een vervelend woord dus we zoeken even een andere manier om het te omschrijven.'
Alsof ik een of andere debiel ben niet het niet aankan.
Hou op.

Ja okee misschien heb ik stress en misschien heb ik problemen.

Maar ik heb daar echt niet een of andere onbekende man voor nodig.

Ik doe wat gedaan moet worden, als dat stress op levert; jammer dan.

En nátuurlijk wil ik presteren. Natuurlijk wil ik het goed doen.
Als ik dan zogenaamd zo hyperintelligent ben moet dat er ook uitkomen toch.
Ja dan voel ik me kut (excuse my language) als ik m'n doel niet bereik.
Even janken en weer door, nog een keer proberen, niet opgeven.
En zeker niet gaan praten met een vreemde over m'n gevoelens.

Echt niet.

Ik ben meer een 'mep een boksbal' type.