Zwart gat.

Volgens mij kent (bijna) iedereen hem wel;
De week na de examens waarin je vol spanning naar iedere les gaat om te horen wat je cijfer is.

Of, in mijn geval, naar de eerste twee lessen vol goede moed gaat maar daarna met hangende schouders door de school sjokt, omdat je wéér alleen maar vieren hebt gehaald.

Ik snap het niet.
Ik weet niet wat ik moet doen.

Het is niet zo dat ik niet heb geleerd, het is niet zo dat ik niet m'n best doe.

Ik weet niet wat ik moet doen.

Hoe kan ik dit verbeteren?

En dan komt dat stemmetje van achterin m'n hoofd zich er even tegenaan bemoeien. Na het zo lang stil kunnen houden, hoor ik het dan toch fluisteren:

'Niet'

'Je kan dit niet verbeteren, zo simpel is het.

Je bent gewoon niet slim genoeg. Je bent gewoon te dom.

Ja leuk zo'n test, maar er zijn wel met mensen die toevallig goed een rij getallen kunnen onthouden, en er zijn wel meer mensen die een grote woordenschat hebben door veel te lezen.

Zo'n test betekent niets.

Je bent gewoon niet intelligent genoeg.'

En het wordt pas echt erg, wanneer ik dat stemmetje begin te geloven.

Wanneer ik weer maar de enige uitweg grijp die ik ken om aan de absolute leegte te ontsnappen.

Eerst lig ik nog in bed te huilen, alles doet zeer, ik ben mentaal gebroken. Ik heb zo'n mentale pijn dat het fysiek word.

Maar alles beter dan het niets.

En na een poosje voel ik het dan toch.

Dat moment dat je uitgehuild bent, helemaal leeg van binnen. Het voelt of je in een zwart gat ligt. Alleen. Stil. Oneindig.

Dat niets voelen is nog honderd keer erger dan de pijn.

En dus zoek je hem maar weer op.

Ik heb geen mes meer in mijn kamer liggen, goede voornemens enzo.
Maar ik zie wel een schaar, die zijn ook scherp.

De schaar doet zijn werk.
Mijn polsen ook.

Ik voel in ieder geval weer iets.

Maar in mijn hoofd is het nog steeds zwart.