Zucht.

Zo er is weer een hoop gebeurd de afgelopen tijd.
Waar zal ik eens beginnen?

Als eerste wil ik (trots) vertellen dat ik al ongelofelijk lang niet meer heb gesneden!
De dagen, momenten dat het me teveel werd heb ik er wel aan gedacht, naar verlangd, maar niet meer gedaan.
M'n vriend vroeg een poos terug wat de littekens op m'n heupen waren, dus ik heb maar een verhaal verzonnen over dat ik in prikkeldraad vastzat. Volgens mij geloofde hij dat wel.
Ik ben nog niet helemaal van het 'selfharm' gedoe af.
Ik kras nog.
M'n polsen, hals, heupen.
Maar nagels laten niet zo'n schade achter als een mes.
Progress, even the smallest kind, is still progress.

De eerste school examens zijn bijna (nog maar 1 lesweek) en ik stress hem dood.
Volgens mij word ik echt enkel en alleen op de been gehouden door motiverende berichtjes van m'n favo lerares (hoewel ik niet eens meer les van haar heb, helaas).
Dat is overigens wel een grappig verhaal:
Bij mij op school werken we met een 'studieruimte'. In plaats van tussenuren zoals op de meeste scholen, hebben wij dus studie-uren waarbij we in de studieruimte moeten studeren. Nu is het de bedoeling dat je op z'n minst evenveel studie-uren hebt als vakken, maar met mijn onmogelijke pakket (10 vakken) gaat dat nogal lastig. Ik heb dus 3 studie-uren per week, zie daar maar al je huis- en leerwerk in te doen, hahah.

Pas was een les uitgevallen en ik zat dus in de studieruimte. Ik had echter zo verschrikkelijk veel te doen dat ik het echt niet meer zag zitten. Ik had die nacht zo'n 3 en een half uur geslapen omdat ik bezig was geweest met leren en samenvattingen maken, dus ik was doodop. Hoe dan ook, het komt er op neer dat ik uiteindelijk in slaap ben gevallen in de studiezaal. Nu was het toevallig zo dat die lerares achterin de zaal zat (controleren dat het rustig blijft) en me zag. 1 keer naar me toegelopen, tikje op m'n arm, ja hoor ik ben wakker. Tweede keer naar me toe moeten lopen,
'Gaat het allemaal nog wel goed met je?'

Nu is dat een vraag die ik heel regelmatig krijg.
Maar weet je wat het is met die vraag? Mensen willen het antwoord helemaal niet weten.
Dus m'n standaard antwoord begon zich al te vormen: 'Ja hoor, het gaat prima, gewoon een beetje moe.'
Dat was echter niet wat ik zei.
Want zoals ze daar stond, zoals ze keek.
Het was zo oprecht.

Ik verwonder me daar bij sommige mensen wel vaker over.
Zij, een van de meiden uit m'n hockeyteam en een zwerver die ik regelmatig een broodje of wat geld geef.
Het zijn maar heel weinig mensen, maar toch.

Ik vind het zo mooi als mensen zich oprecht bekommeren om anderen.

Maar buiten dat, ik heb dus gezegd dat het wel beter kon gaan.
Even met haar gepraat, geklaagd (zij is de roostermaker) dat ik geen bijles krijg (daarvoor moet de vakdocent toestemming geven, en dat deed die @(*!# niet) en dat ik best veel te doen heb (jaja, eigen schuld dikke bult, moet je maar geen 10 vakken doen).
En dat is zo fijn bij haar.
Ze lijkt altijd alles te begrijpen.
Geen 'dan laat je toch wat vallen' of 'vorig jaar ging dat vak toch ook goed'.
Nee hoor, ze regelt het meteen.

Long story short, ik krijg nu m'n bijles en regelmatig berichtjes van haar in de trant van:
'Je kan het!' of 'Ik ben trots op je!'

En naja, dat lijkt misschien niet zo veel, maar voor mij betekent het een hoop. Soms heb ik echt het gevoel dat die berichtjes me op de been houden. Ik wil haar gewoon niet teleurstellen.

Zo dat was dat.
En verder?

Ik had het (al zeg ik het zelf) toffe idee om met m'n moeder een dagje naar Den Haag te gaan.
Ik had een Groupon gezien waardoor je daar best goedkoop een massage kon krijgen en dat leek me wel wat. Daarna misschien even shoppen en lekker wat eten daar.
M'n moeder was superenthousiast, dus ik had d'r al helemaal zin in.

Dus raad eens wie er nu in Den Haag is?

Jup, m'n moeder ... met m'n zusje.

Mijn idee was om in de kerstvakantie of iets in die richting te gaan, want ik zit nu in de week voor m'n SE's dus ik moet leren. Maar blijkbaar duurde dat te lang. Dus ik zit nu thuis te leren terwijl m'n moeder en zusje lekker aan het shoppen zijn.

Genieten.

En hoe vervelend ik het vind om te zeggen:
Ik ben jaloers.

Al met al heb ik nu een behoorlijk pesthumeur en tegelijkertijd een rotgevoel over mezelf dat ik zo'n egoïstisch kreng ben.

Verdomme.


Naja.

Whatever.