Alcohol is je beste vriend.

Is het niet gek, dat wanneer je je ex-vriend(in) ziet, je elkaar eigenlijk praktisch negeert?
Misschien een gemompeld 'hallo' of het opsteken van een hand, maar die gesprekken en herinneringen van vroeger komen nooit aan de orde.

Eigenlijk ben je een vreemdeling voor elkaar.

Behalve als je dronken bent dan.
Zoals ik, dit weekend.

En niet een beetje dronken, nee meer het 'drink-zoveel-dat-je-bijna-een-alcoholvergiftiging-oploopt' drinken.

Waarom je in shemelsnaam zo dronken zou willen zijn?

Simpel, het is geweldig.
Niet dat je vergeet wat je wil vergeten, maar je denkt er ook niet meer aan. Je doet gekke dingen en het boeit je niet. Dansen, drinken, zoenen, shotje.
Zorgen dat je lekker ver heengaat zodat je de avond door kan komen dus.

Maarja, dan zeg je dus rare dingen.

Dingen waardoor je uiteindelijk met je ex in een weiland zit, terwijl er 20 meter verderop een feest in volle gang is.
Dan zit je tegen je ex aangeleund, en streelt hij je haar alsof hij je hart nooit heeft gebroken.
Dan zegt hij lieve dingen tegen je, alsof het niet door hem kwam dat je in die negatieve spiraal belandde.

En dan...

Dan vertel je hem dat je hebt gesneden.

En het moment valt in duizend stukjes uit een, zoals mijn hart toen hij het uitmaakte, alleen dit keer door mij.

Hij kijkt je aan, een bevreemde blik, en noemt je idioot.

Je ziet dat hij wil gaan roepen hoe je nu zoiets stoms kan doen, maar je bent hem voor door op te staan en weg te lopen.

Je voelt dat hij achter je aankomt, je hand pakt en naar je pols kijkt.

Je probeert je tranen te verbergen, maar hij moet er toch een van je wang wegvegen.

Je probeert je fout te herstellen, te zeggen dat het maar 1 keer was, maar hij gelooft het niet.

Hij vraagt waarom, je weet het niet. Je kan niet antwoorden en staat met je mond vol tanden een beetje te schokschouderen.

Ten slotte omhelst hij je, niet zoals vroeger, maar het is wel hetzelfde vertrouwde gevoel van zijn sterke armen, zijn borst die op en neer gaat onder je hoofd en de geur van zijn parfum die je neusgaten binnendringt.

Tot je hem wegduwt, zegt dat het je spijt.

'Wat spijt je?'

Snapt hij dat dan niet?

'Nee'

Alles. Alles spijt me.

Dat ik geen goede vriendin was, dat ik niet goed genoeg ben, dat ik dat ook nooit zal zijn. Dat ik depressief ben, dat ik sneed, dat ik niet kan uitleggen waarom en dat ik niet weet wat ik moet doen. Dat ik überhaupt besta.

En dan droog je je tranen, mompel je nog een keer sorry en ga je terug naar het feest.
Het feest waarvan niemand heeft gemerkt dat je weg was, het feest met 'vrienden' die niet doorhebben wat er zojuist is gebeurt.
En je neemt het ze niet kwalijk, want zeg nou zelf, hoe kúnnen ze het weten als jij nooit iets vertelt?

Uiteindelijk mag je weer naar huis, en nog half dronken ga je dan naar je vertouwde kamer, met je vertrouwde bed en je vertrouwde kast. Waar je je vertrouwde mes uit een laatje pakt en je jezelf afvraagt hoe je zo stom kan zijn.

Maar dan.
Dan denk je aan hoe hij naar je keek toen je het vertelde.
Zo oprecht bezorgd.

En dan leg je het mes weg.

Maar je hebt nog steeds pijn.

Dus je gebruikt je nagels.
Die gaan niet zo diep in je huid, maar het doet ook wel een beetje zeer.
Een rode kras verschijnt op je arm.

Niet zo bloederig of diep als je gewend bent, maar het geeft toch enige voldoening.

Dus je doet het nog een keer.

En nog een keer.

En nog een keer.

Tot je te moe bent, te emotieloos en te verward.

En dan vraag je jezelf nog een laatste keer af

'Waarom?'