Where did we go wrong?

"Ben je eigenlijk wel verliefd op mij geweest?" Vroeg ik je laatst. Ik twijfelde, zoals ik het laatste jaar aan alles in onze relatie ben gaan twijfelen. Met hele goede redenen, laat dat voorop staan. Toch weet ik ook dat als ik eenmaal angstig ben, ik kan gaan doordraven in mijn twijfels. Veel was - of is - terecht, maar dat bleek deze vraag niet te zijn.

Ik ben nu zo dankbaar dat we allebei een dagboek bijhielden in de tijd dat we samenkwamen. Stom eigenlijk dat ik niet eerder oude verhalen ben gaan oprakelen. Verhalen van mij, maar ook verhalen van jou die ik heb opgeslagen. Ja, ja, we waren echt verliefd op elkaar. Onze werelden stonden op zijn kop, zoveel brachten we bij elkaar teweeg. Hoe kon ik dat vergeten zijn?

"Het is ook al 10 jaar geleden hè, geen wonder dat je zoiets vergeet." Probeer je me nog gerust te stellen, toen ik mijn schaamte aan je opbiechtte over dat ik deze vraag überhaupt heb kunnen stellen. Lief van je, maar ik merkte heus wel dat mijn vraag je een beetje pikeerde toen ik hem in eerste instantie stelde.

"Het lijkt wel alsof je boos op me wilt zijn!" Riep je me, nog niet zo heel lang geleden, toe. Hoewel ik deze visie wel begrijp, ik ben namelijk over veel dingen boos de laatste tijd, kan ik je verzekeren dat ik zeker niet boos op je wil zijn. Soms denk ik ook wel dat het lekker makkelijk is om zo te denken. Als ik immers gewoon boos op je wil zijn, ligt het buiten jouw macht en is het niet jouw schuld. Ik zou het prettiger vinden als je bij jezelf stil staat en naar je eigen gedrag kijkt. Misschien ben ik namelijk wel terecht boos op je?

Vertrouwen is veel makkelijker te schaden dan dat het weer op te bouwen is. Dit weten we. Nobody said it would be easy.
Soms heb ik het idee dat dit misschien mijn karma is. Dat mijn vertrouwen nu eens geschaad is. Ik weet nog steeds niet of ik wel echt in karma geloof, maar dat haalt niet weg dat de gedachte nooit bij me is opgekomen. Echter moet ik volgens de relatietherapeute juist ophouden steeds de schuld bij mezelf te zoeken en eens openstaan voor het boos zijn. Voelen wat ik voel. Uiten wat ik voel. Zónder schuldgevoelens. En is zeggen dat het misschien mijn karma is niet weer een manier om de schuld bij mezelf neer te leggen?

Het is complex om de (gedrags)patronen die er zoveel jaren zijn ingesleten ineens te veranderen. Maar feit is dat ze moeten veranderen als we met elkaar door willen, want ze zijn gigantisch ongezond. Schuld of geen schuld daargelaten. Gelukkig lijken we het hier nu over eens te zijn.


But where did we go wrong?