Wie ben ik nu eigenlijk?

Jarenlang speelde ik mijn rol zoals hij mij aangemeten en opgelegd was. Week na week, maand na maand en op elke verjaardag, op elk feestje en met elk telefoongesprek was ik de geweldige dochter. Zij die het zo goed doet, hard werkt voor haar studie en het prima naar haar zin heeft. Keer op keer hoorde ik dat ik trots moest zijn op mijn gezin. Dat moeten we namelijk allemaal in ons huis en de familie, de buitenstaanders, beamen dat maar al te graag. 'Jullie zijn zo bijzonder en doen alles zo goed met elkaar. Hou dat vast, het is goud waard'. Het zijn letterlijke uitspraken die toen al zeer deden en ik graag van mijn rug liet glijden. Nu, als ik er aan terugdenk, kan ik er misselijk van worden en schuif ik mijn bord graag weg. Het is niet zoveel rozengeur en zonneschijn als velen denken. Ja, voor mijn ouders is dat het. Zij houden graag mee de schijn op en willen ontzettend graag laten zien dat de omstanders het aan het goede eind hebben en we met zn allen een top gezin zijn.

Als ik me af vroeg wie ik was, noemde ik de feiten op. Ja ik deed het goed op school, ja ik werk hard en ja sta klaar voor mijn enkele echte dierbaren. Ironisch genoeg word ik nu gebeld door het thuisfront om te vragen hoe mijn dag was. Er was grote twijfel om op te nemen. Ik ben weg, laat me weg zijn. Maar... over laten gaan betekent straks weer gebeld worden tot ze me gesproken hebben. Pap eindigt het gesprek met 'nou ik wilde je zo gewoon even knuffelen en tot later dan'. Ja pap.. nu wil je me weer knuffelen maar toen ik het nodig had, liet je me varen en dobberen op de enge woeste zee waarvan ik niet wist aan welke kant een veilig eiland zou zijn.

Als ik nu kijk naar wie ik ben weet ik het eigenlijk niet. Ik ben een student die haar laatste jaar in gaat. Ze zal een diploma halen en daarmee aan de slag kunnen met dat wat ze al jaren voor ogen heeft. Zonder dat ik het door had (of wilde ik het niet zien) is de vraag omhoog gerezen of ik dat diploma ga gebruiken. Ik ben bang voor mezelf, voor mijn lichaam, voor mijn toekomst.
De ideale dochter dan wel kleindochter of zus wil ik niet langer meer spelen. Ik wil enkel zijn zoals ik me voel en dat is een fijne kleindochter. En verder? weet ik het niet. Af en toe een leuke vriendin als anderen het toe laten.

Het zijn stukjes die me verdrietig maken. Misschien wel boos. De houvast die ik leek te hebben werd weggeblazen en ook mijn laatste paaltje waar ik me aan vastbond werd meegetrokken in de woeste golven. Nu ik geen rol meer heb om te spelen en niet weet wat ik wil, sta ik met lege handen. Ik was het meisje dat doelen stelde, lijstjes maakte die af moesten en nu ik zie hoe nietsnuttig het leven is vraag ik me af wat mijn nut gaat zijn. De stressfactor wil ik uit het raam gooien wat eigenlijk al gaande is door het niet meer weten wat te willen. Wat blijft er over als ik niets meer wil, niets meer moet (van mezelf en anderen) en gewoonweg niet weet hoe deze manier van leven is?

Dat ik me afvraag wie ik nu eigenlijk ben laat zien dat ik het stukje van mezelf wil kunnen blijven benoemen terwijl dat is wat er nu niet meer bestaat.