yesterday 04-05-2010

gisteren was het een leuke normale dag.. het sneeuwde, overal was wit. wit van schoonheid, wit wat mooi is..
de sneeuwvlokken zien vallen.
het leek mooi.. ik zou met me nichten naar buiten gaan, we zouden sneeuwballen gevecht houden leek ons erg leuk. we stonden er klaar voor wilde net naar buiten.. maar me pa had me zus in tussentijd gebeld dat ze moet komen, omdat hij dus wat te vertellen had..
me zus was dus gekomen, wilde net vertrekken zei tegen me nicht; kom dan gaan we naar buiten, zei me pa; even niet, blijf even thuis je kan zo weer gaan ik heb even wat te bespreken met jullie. het klonk zo erg alsof er iemand was overleden, of... was het weer me moeder?(die 7 jaar geleden borstkanker had) was er met iemand anders nu aan de hand? had me vader nu iets? ging het over mij? had ik iets verkeerds gedaan zonder het te weten? heel de tijd liepen vragen in me hoofd dwarrelen. waar ging het nou over? de telefoon ging en ik nam op.. was me neef uit Engeland die wilde iedereen even spreken. uiteindelijk kreeg me ma de telefoon ging ze naar een ander kamer. daar begon de preek dacht ik.. hy zag er zelf niet goed uit, ik zag al iets slechts aankomen.. dus hy begon;

het gaat niet goed met jullie moeder, ze is ziek.. ze heeft weer kanker.

het was toch over? ze heeft een borst weg laten halen.. wat nu..
we zyn 5 zusjes thuis.. allemaal geshockeerd, nog steeds weet ik niks te zeggen, kan ik het niet geloven. was het maar een droom..

hy zei dat ze kanker had, we weten nog niet precies watvoor. omdat me ma het niet goed had begrepen op die moment by de dokter maar het zit blijkbaar in 1 van de aders die van de hart komen.....
het is zo moeilijk om zoiets te accepteren, ik wil er niet met me hoofd heel de tijd aan zitten denken, maar het gaat moeilijk zonder eraan te denken. zonder tranen te laten vallen..
ik heb vandaag 1 aangemaakt, omdat ik hier niemand ken. en niemand is hier bekent, ik heb het er erg moeilijk mee en het doet me zoooo'n pijn, zo ongelofelijk veel pijn. zo moeilijk om zoiets te kunnen beschryven.
volgende week maandag heeft ze een afspraak by de dokter.. we gaan te horen krijgen of het goedaardig of kwaadaardig is, of het te behandelen is of niet..

en al vanaf gisteren zit ik er zo mee, ben gestopt met denken.. alsof de wereld nu even niet meer is, alsof het nu alleen om me moeder draait wat ook echt zo is..

ik ben een persoon die niet sterk is, maar alleen laat zien. ik ben iemand die veel om de moeder geef net als elk kind.. en het is zo moeilijk om zoiets voor de 2e keer te horen te krijgen.. zonder dat je niet weet hoe het in elkaar zit..

ik heb een dag niet kunnen slapen, en nu ook.. wil niet slapen, wil aan haar denken.. de mooiste ding in mijn leven, de gene die mij in deze wereld heeft gebracht. degene die mij tot deze jaren heeft geholpen, degene die mij hielp toen ik klein was met lopen..
ik ben echt moe op dit moment.. omdat ik telkens aan het denken ben hoe en wat.. wat als.. hoe ga ik..

het is zo moeilijk.. het is zo onbeschryfbaar...
zo pijnlijk.......