Zeg me dat het ooit verandert
Vlak voor het eten een ontploffing van mijn kant.
De hele dag heb ik me afgezonderd en wanneer ik me laat zien dwarsboomt hij me weer.
Hij ja, hij die het altijd doet.
Geschreeuw, hysterisch en uit eenzaamheid.
Ik zwijg tijdens het eten maar moet spreken.
Krijg verwijten naar mn kop geslingerd.
Pap of ik misschien op het punt zit ook te willen stoppen
- nee antwoord ik met tranen in mn ogen.
Als het zo hoeft, hoeft het van mij niet meer reageert hij boos. Pappa die boos is, kan ik niet hebben.
De tranen rollen en ik blijf naar buiten kijken. Ik werk mn eten naar binnen maar wil niet meer. Al dagen niet. Terwijl ik op andere momenten wil proppen en proppen. Mn bord is leeg en er ontstaat een ruzie tussen hem en mij.
Ouders komen af en toe tussen beide, maar ik ben het die schuldig is en hij het slachtoffer.
Je kan al heel lang niks van hem hebben, zeker het laatste jaar niet. Zegt pap
Ik ben fel en kan mezelf niet tegen houden. Hij moet van me afblijven en dat weet ie. Altijd moet ie aan me zitten, nooit laat hij me met rust. Nooit. Laat me gaan. Ik zeg het niet één keer, nee ik val in herhaling. Hij gaat er tegenin en mijn ouders zeggen dat ik moet stoppen met schreeuwen en hem moet laten uitpraten. Luister een, sla het in je op. LUISTER eens...
Van zijn kant krijg ik
Reageer het eens af daar waar het vandaan komt en niet hier. Niet thuis
Wat ben je toch een eikel, echt...
Ik huil, ik zwijg en snik.
Pap slaat een arm om me heen en vraagt een paar minuten later wat er is.
Ik zeg hem dat het gewoon alles is. Alles bij elkaar. Vriendinnen, vriend die weg is, niet kunnen sporten. Gewoon te veel en dat ik het niet meer wil zo.
Nee ik wil het niet meer zo, ik wil niet meer huilen en zwijgen.
maar de waarheid uitspreken kan ik niet. Nooit niet. Niet hier thuis.
Hij is de grootste eikel.
Echt.
Hoeveel vocht kan een mens op een dag huilen?
Dit wordt het derde uur denk ik zomaar.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende