Zo hoeft het niet voor mij

Hier ben ik weer. De negatieveling.. Ik wou echt dat ik er iets aan kon doen maar ik voel me gewoon verschrikkelijk. Ik heb dus helemaal geen goede dag gehad. Ik kon me niet concentreren op het werk en de tranen kon ik niet ophouden. Ik bel mijn werkgever. Ze weet dat ik het moeilijk heb , maar ik hoor de teleurstelling in haar stem. Ik breng ook mijn werkcoach op de hoogte, ik had het gevoel dat ze vond dat ik me aanstelde.. ( Ik ben in begeleiding waar ze mensen helpen om terug aan het werk te gaan na lange periode van ziekte, momenteel heb ik een leercontract) Ze zei dat het de laatste maand van mijn leercontract is en dat ik er nu echt wel voor zou moeten gaan en mezelf bewijzen. Eum for your information, ik doe kei hard mijn best. Ik begin nog te twijfelen of ik echt aanstelluritus heb. Maar als ik je zeg dat ik me zo slecht voel dat het bij momenten het niet meer hoeft voor mij, is dat dan nog normaal? Dat ik me zo rot voel vind ik niet normaal.

Wat is er dan? Ik vind het zo moeilijk om deze vraag te beantwoorden. Ik wou dat ik kon zeggen dat heb ik aan de hand en klaar. Iets waar een oplossing voor te vinden zou zijn. Ik ben de hoop voor een oplossing al lang verloren. Ik heb al alles geprobeerd, psychologen, therapeuten noem maar op. Ik blijf in een gat vallen. Ik weet wel waar het allemaal vandaan komt, maar die switch maken dat lukt niet. Hoe kan het ook, al heel mijn leven denk ik negatief en breek ik mezelf af, hoe in godsnaam kan ik die manier van denken ombuigen. Ik kan proberen positief te denken, maar mijn negativiteit onderschept het en fluistert dingen als, ja maar wat als het wel zo is, dat denk je dat het positief is het is niet zo, ze zeggen dat maar om je gerust te stellen, om je goed te laten voelen, ..

Mijn onzekerheid maakt alles kapot. Ik kan van niets meer genieten omdat ik oprecht geloof dat ik het niet goed doe, dat ik stom ben, dat ik flauw doe, dat er iets met mij scheelt. Niemand begrijpt hoe hardnekkig onzekerheid kan zijn. Paniekaanvallen krijg ik er van. Niemand snapt wat voor problemen het met zich mee brengt. Het wordt gewoon niet ernstig bekeken. Oh ze is gewoon een beetje verlegen,.. Om eerlijk te zijn, had ik liever een label van een of andere ziekte, dan zou ik gewoon kunnen zeggen ik heb dat zonder dat het niet ernstig wordt genomen. Dan was er meer begrip en had ik misschien een een beetje het gevoel van rust en kon ik me er bij neerleggen.

Maar dat is dus niet, Ik moet me aan iedereen verantwoorden en dat is hard, oneerlijk, vermoeiend. Opmerkingen als zet je er gewoon over, doe niet flauw, iedereen heeft wel eens een mindere dag krijg ik buikpijn van. Het voelt alsof ik sta te gillen op een drukke plaats maar niemand kijkt om, niemand geeft ook maar iets.