Zonde

Geregeld spookt het door mijn hoofd: "Waarom kan ik mensen toch zo slecht toelaten? Waarom gaat dat altijd via een omweg; via anderen, zodat ik vooral zelf geen iniatief neem?"

Vandaag schoot het antwoord opeens door me heen, nadat ik een film had gezien die tot mijn verbazing over liefde ging. Hoe kan ik leuk op iemand afstappen en iemand leren kennen, als ik mezelf de moeite niet waard vindt? Hoe kan ik beslissen wat ik wil en daarvoor gaan, als ik mezelf de moeite niet waard vindt?

Ik moet mezelf eerst de moeite waard gaan vinden, pas dan kan ik de energie opbrengen om mezelf te delen met anderen/onbekenden.

Toch heb ik het idee dat dit iets van de laatste tijd is, ik heb namelijk best positief tegenover mezelf gestaan maar toen vertoonde ik toch hetzelfde gedrag. Ik wil achter dat proces komen, hoe is dat gegaan? Ik wilde mezelf net de vraag stellen waarom ik alles nu zo diep en zwaar zie, terwijl ik me eerst makkelijk kon vermannen en positief kon blijven. Maar juist toen ik die vraag wilde typen, kwam meteen het antwoord: Omdat je nu voelt. Ik schuif mijn gevoelens niet meer opzij, ik laat ze zijn. En het is niet verwonderlijk dat ze niet zo heel positief zijn, al zitten er ook heus wel wat positieve tussen. Het is een proces van vallen en opstaan, maar juist al die tijd dat ik positief bleef naar alles en iedereen -inclusief mezelf- was een tijd dat ik mezelf aan de kant heb geschoven. Mijn pijn, mijn verdriet, was de moeite waard niet. En het feit dat ik mezelf toch naar therapie heb gesleept, is een stap in de richting van met gevoel uitspreken dat ik wel de moeite waard ben. Want zo voelde het ook een beetje na die eerste keer. Toen had ik mezelf al opgegeven, dacht ik lekker ach joh, laat maar ,het is toch de moeite niet meer waard. En na dat eerste intakegesprek liep ik haar praktijk uit met een gevoel van: O, wat goed, ik ben weer aan het sleutelen aan mezelf, ik vind mezelf dus ergens toch weer de moeite waard. Nu dit nog gaan voelen, in plaats van slechts ergens weten. Maar dat kost tijd. En voor mijn gevoel wacht ik al zo lang, maarja, komt door mijn stomme ik die altijd te eigenwijs was en nooit zichzelf liet zijn wat ze was. Dus nu moet alles er nog steeds uit, wat tot gevolg heeft dat ik nog steeds geen contact maak met mijn studiegenoten en vooral niet met de jongen die mijn interesse wekt. Laatst ging hij achter me zitten, in z'n eentje, de rij achter de plek waar ik altijd alleen zit. Die dag voelde ik me heel lelijk dus ik schrok dat ik hem daar zag zitten, ben gaan zitten en heb me niet omgedraaid; niks gezegd, niet eens aangekeken. Wat maakt dat ik mezelf nog meer niet kan uitstaan.
Dit gaat echt al jaren zo.

Zo zonde. Zo zonde van al die tijd die ik heb verspild aan doen alsof het goed gaat, aan zweven in de lucht, aan er niet zijn, aan mensen die ik niet meer ken. Zo'n zonde, van de tijd die ik nu nog doormoet om tot mezelf te komen. Zo'n zonde, van alles wat had kunnen zijn. Zo'n zonde, van hem. En mij.