(2) Opname dag 1

6 januari

Om 11.00 uur moest ik bij de kliniek zijn, dus rond 10.20 uur zat ik in de auto. Ik was niet zenuwachtig of wat dan ook, maar ik zag er wel tegenop. Ik wist dat vandaag de opname zou beginnen, maar toch voelde het niet zo, het voelde allemaal zo onwerkelijk.

Ik zat net met mijn ouders in de wachtkamer en toen kwam er al een man me ophalen. We liepen naar een kantoortje in de kliniek, daar zat nog een man. De ene was een van de verpleegkundigen op de afdeling en de ander was de arts/psychiater. We hebben gewoon wat dingen besproken zoals mijn medicijnen, school, etc. Ik kreeg ook een map mee waarin allerlei informatie over de opname en mijn behandeling staat. Ze zeiden me ook dat ik binnenkort moet bloedprikken om te kijken of er iets medisch aan de hand is of zo, bah ik vind dat maar niks.

Vervolgens ging ik samen met mijn ouders naar mijn kamertje om alles in te richten. Daarna, rond 12.00 uur, moest ik afscheid van ze nemen, dat ging wel. Ik liep terug naar mijn kamer en sloot mezelf af van de rest, ik wil niet bij alle anderen zijn, ik wil alleen zijn. Ik ging op mijn bed liggen en toen ineens begon de opname als werkelijkheid aan te voelen, ik voelde me niet meer zo dood van binnen. Er kwam een verschrikkelijk gevoel bij me naar boven en ik begon te huilen. Ik wilde zo graag dood, ik verlangde er enorm naar. Er klopte iemand aan de deur, een van de verplegers. Terwijl de tranen nog in mijn ogen stonden deed ik de deur open. We praatten wat over waarom ik me zo rot voelde en zo. Daarna liep ik samen met de verpleger naar de woonkamer om te lunchen. Ik voelde me totaal niet op m’n gemak en ging gelijk na het eten weer naar mijn kamer toe. Daarna was de weekendbespreking en weekdoelen opstellen. Ze vroegen me om erbij te komen zitten zodat ik een beetje een idee had van hoe dat gaat.

Weer sloot ik mezelf op in mijn kamer, ik ging maar minecraft spelen, hopelijk werkte dit als wat afleiding. Maar nee, het werkte niet als afleiding, ik bleef maar nare gedachten houden. Ik had nergens zin in, ik wilde slapen, voor altijd. Ik heb nu ook wel gemerkt hoe erg mijn sociale angst wel niet is. Ik sluit me op om contact met anderen te vermijden, ik durf niet op anderen af te stappen. Constant ben ik bang dat de anderen me raar, lelijk of stom vinden. De rest van de dag heb ik alleen maar op mijn bed gelegen, ik was super moe terwijl ik helemaal niet veel heb gedaan vandaag.

Voor het eten was de dagbespreking, daarin vertelde iedereen wat hij/zij had gedaan vandaag. Toen heb ik ook mijn coach (iedereen heeft twee coaches, een 1e en een 2e coach) ontmoet. We aten aardappelen, rode kool en voor mij nog een of ander vegetarisch vlees. Normaal gesproken vind ik het wel lekker, maar dit vond ik echt totaal niet lekker. Ik zat ook al heel snel vol en heb dus bijna niks gegeten. Ze willen hier in de kliniek ook aandacht gaan besteden aan mijn slechte eetpatroon.

Gelukkig voelde ik me ’s avonds al iets beter. Ik had een praatje met iemand hier gemaakt en ik durfde me op de gang te laten zien, ik sloot me niet meer op in mijn kamer.