[20]

Weet je nog, hoe wij ooit afspraken dat we nooit op de randjes van de tegels mochten stappen, omdat anders alles stuk zou gaan? Hoe wij elke dag door het leven sprongen, over alle randjes heen, omdat we het geluk dat we hadden niet wilden breken? Vandaag ben ik voor het eerst op een randje gestaan, sinds al die jaren. Niet omdat het geluk dat wij eens hadden al lang afgebroken is, door de tijd due jou meenam - jaren voordat wij dat bedoeld hadden. Niet omdat ik eindelijk over je heen ben, dat ik kan zeggen 'kijk, dit ben ik. Er mag dan geen wij meer zijn van jij en ik - maar ik ben er nog altijd. En ik sta, rechtop, en kijk het leven in.'
Ook niet omdat ik het vergeten was, want ik herinner me elke dag opnieuw. je geur, je lach, je adem en je stem. Hoe jij me vasthield als ik mij liet gaan.

Ik stapte op het randje om weer even te kunnen voelen. Ik wilde dat ons geluk opnieuw gebroken werd, en opnieuw, en opnieuw. Ik wil de tranen over mijn wangen voelen kunnen stromen, ik wil kapot gaan, de steken in mijn hart voelen. Ik wil door mijn knieeën zakken en schreeuwen naar de grijze hemel hoe ik je mis. Ik wil dat mensen naar me kijken en me zien. Ik wil net zo lang met mijn vuisten op de grond slaan tot mijn knokkels kapot zijn en mijn palmen opengeschuurd, tot ik bloedend en huilend op de grond lig, niet in staat om ooit weer op te staan.

De leegte vult mijn ogen en vult mijn hart - en hoe ik haar ook probeer op te vullen, ze is er iedere morgen als ik op sta, en iedere nacht als ik mijn hoofd leg op jouw kussen. Ik heb je proberen weg te drinken, weg te schrijven, weg te schreeuwen. Maar de leegte die jij achterliet toen je wegging - verplettert me. Ik verdrink in de leegte - en je bent er niet om me er uit te trekken.

Ik ben woedend geweest, verscheurd geweest. Ik heb tegen oude grijze stelletjes op straat willen schreeuwen, 'waarom jullie wel - en wij niet'. Wij zullen nooit meer wij zijn. Er is alleen nog ik.

Maar ik heb jou nodig.