2011 is hel.
Ongeluk komt nooit alleen, zeggen ze... Ja, ze hebben gelijk.
Het begon allemaal in maart. Mijn broer werd opgenomen in het ziekenhuis en had blijkbaar, bovenop zijn autisme, schizofrenie. Het was het begin van een bewogen jaar...
We hebben veel dieptes gekend met hem, het ziekenhuis wou hem niet, het ging zodanig slecht dat hij een plant was geworden...
Nu, enkele maanden later, gaat het goed met hem. Goed is relatief, maar voor zijn doen gaat het. Dinsdag komt hij naar huis, de dokters willen hem niet meer. Hij werkt niet mee, hij neemt het heft niet in eigen handen.. Dit is nu eenmaal zijn probleem, angst om keuzes te hebben, angst om vrijheid te hebben, angst voor alles. In het ziekenhuis wouden ze alleen mensen die ervoor gingen, hij kan dit niet, hij snapt dit niet, anderen moeten hem zeggen wat hij moet doen, dan is hij stabiel. Maar zo werkt de hulpverlening blijkbaar niet. Hij wordt dus letterlijk op straat gezet.
Na 5 jaar, alhoewel, 4 jaar en 51 weken, is er een einde gekomen aan mijn relatie. Er is nooit ruzie geweest maar toch ziet hij het niet meer zitten. Hij wil het geen kans geven, hij wil het niet meer proberen en zo zien wat de toekomst geeft. Niets. Ik voel me bedrogen, al 2 maanden voelde hij zich niet zo goed maar zijn ouders, broer en ik merkten niets. Uiteindelijk zei hij dat het laatste jaar niet was wat het geweest was. Ik heb niets gemerkt! Ik voel me bedrogen. Hij praatte niet met me en hield me al zo lang aan het lijntje. Hij wil vrienden blijven, kan ik dat wel? Na wat hij me aangedaan heeft, hoe het gelopen is. Ik zal hem dit waarschijnlijk altijd kwalijk nemen, ook als we vrienden zijn. Ik wil zijn vriendschap niet verliezen, hij zegt dat ik een speciale vriendin en beste vriendin blijf. Maar kan ik hem ooit zo zien?
En dit in de eerste week van ons, het is te zeggen mijn en zijn, leven. Het hogere; nieuwe stad, nieuwe vrienden, nieuwe school.. Ik zag het zo zitten, maar op dit moment is het allemaal niet meer leuk. Ik verlangde zo hard naar deze weken..eindelijk mijn vleugels uitzwaaien, mét mijn vriend.
Het had niet mogen zijn...
2011 was hel. Let 2012 coming in.
Het begon allemaal in maart. Mijn broer werd opgenomen in het ziekenhuis en had blijkbaar, bovenop zijn autisme, schizofrenie. Het was het begin van een bewogen jaar...
We hebben veel dieptes gekend met hem, het ziekenhuis wou hem niet, het ging zodanig slecht dat hij een plant was geworden...
Nu, enkele maanden later, gaat het goed met hem. Goed is relatief, maar voor zijn doen gaat het. Dinsdag komt hij naar huis, de dokters willen hem niet meer. Hij werkt niet mee, hij neemt het heft niet in eigen handen.. Dit is nu eenmaal zijn probleem, angst om keuzes te hebben, angst om vrijheid te hebben, angst voor alles. In het ziekenhuis wouden ze alleen mensen die ervoor gingen, hij kan dit niet, hij snapt dit niet, anderen moeten hem zeggen wat hij moet doen, dan is hij stabiel. Maar zo werkt de hulpverlening blijkbaar niet. Hij wordt dus letterlijk op straat gezet.
Na 5 jaar, alhoewel, 4 jaar en 51 weken, is er een einde gekomen aan mijn relatie. Er is nooit ruzie geweest maar toch ziet hij het niet meer zitten. Hij wil het geen kans geven, hij wil het niet meer proberen en zo zien wat de toekomst geeft. Niets. Ik voel me bedrogen, al 2 maanden voelde hij zich niet zo goed maar zijn ouders, broer en ik merkten niets. Uiteindelijk zei hij dat het laatste jaar niet was wat het geweest was. Ik heb niets gemerkt! Ik voel me bedrogen. Hij praatte niet met me en hield me al zo lang aan het lijntje. Hij wil vrienden blijven, kan ik dat wel? Na wat hij me aangedaan heeft, hoe het gelopen is. Ik zal hem dit waarschijnlijk altijd kwalijk nemen, ook als we vrienden zijn. Ik wil zijn vriendschap niet verliezen, hij zegt dat ik een speciale vriendin en beste vriendin blijf. Maar kan ik hem ooit zo zien?
En dit in de eerste week van ons, het is te zeggen mijn en zijn, leven. Het hogere; nieuwe stad, nieuwe vrienden, nieuwe school.. Ik zag het zo zitten, maar op dit moment is het allemaal niet meer leuk. Ik verlangde zo hard naar deze weken..eindelijk mijn vleugels uitzwaaien, mét mijn vriend.
Het had niet mogen zijn...
2011 was hel. Let 2012 coming in.
03 okt 2011 - bewerkt op 03 okt 2011
- meld ongepast verhaal
-
bron (opgeheven op 6-12-2011)
dinsdag 04 oktober 2011 00:15
Mooi en gevoelig geschreven, ondanks de lading die de tekst met zich meedraagt. Sterkte, en weet dat je heel goed op je eigen benen kan staan. Tijdens een relatie kan je vliegen en lijkt niets je tegen te houden, maar ook deze stapjes die je nu gedwongen bent te nemen zullen wellicht nog in dit jaar uiteindelijk iets waardevols meedragen naar het jaar 2012.
-
prinses.
dinsdag 04 oktober 2011 05:31
-
Romy193 (opgeheven op 2-11-2012)
dinsdag 04 oktober 2011 11:19
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 29 nov 2013 Bye MD..met spijt in het hart + Australië ( 3 )
- O 14 aug 2013 Ik ga naar Australië ( 2 )
- O 15 jun 2013 Emotionele leeftijd broer is 3 ( 2 )
- O 09 jun 2013 Vaderdag ( 1 )
- O 09 jun 2013 Euthanasieaanvraag broer: tweede gesprek
- O 08 apr 2013 Halfzus weggelopen ( 1 )
- O 01 apr 2013 Nieuwe psychose broer en gecolloceerd ( 5 )
- O 25 mrt 2013 Euthanasieaanvraag broer: eerste gesprek ( 3 )
- O 11 mrt 2013 Euthanasieaanvraag broer ( 6 )
- O 27 feb 2013 De gestoorde procedure
- O 19 feb 2013 Inbraak
- O 02 jan 2013 M'n broer: derde zelfmoordpoging ( 4 )
- O 01 dec 2012 M'n broer: euthanasie ( 5 )
- O 29 nov 2012 Mijn broer: collocatie loopt af ( 5 )
- O 19 jul 2012 Mijn broer: zelfmoordgedachten ( 9 )