[28] ik mis, ik miste, ik heb gemist -
Een van de eerste dingen die ik weer deed na dat ik jou verloren ben, was winkelen. Jij hield niet van winkelen. Sterker nog, jij haatte winkelen. Weet je nog die keer dat ik thuis kwam met mijn nieuwe gouden pumps, en jij me uitmaakte voor hoer – omdat je bang was dat er een andere jongen zou zijn die me op zou merken en mee zou voeren naar waar het maanlicht de zee kuste. Niet dat ik dat meteen begreep, eigenlijk begreep ik niks meteen van jou. Ik kan niet zeggen dat ik je gekend heb, maar ik kende genoeg van je om je lief te kunnen hebben.
Ik kwam daar aan in de winkel tussen alle glitterende en stralende kleuren en elke keer als ik iets groens zag moest ik huilen. Weet je nog die keer van de zomer, dat we samen in het weiland lagen en jij mij vertelde dat je de kleur groen kunt ruiken? Ik lachte je uit, maar lief, sinds je weg bent ruik ik overal groen. Het is de geur van de eerste keer zelf het gras maaien, van de eerste keer jouw kleren wassen terwijl ik weet dat je ze nooit meer aan zal trekken. Het is de kleur van de stengels van de rozen die ik elke dag nog op je graf leg. Niet omdat je van rozen houdt, je zei altijd ‘ik kan niet iets liefhebben wat vergaat.’ En toch ging je. Ik denk niet dat je snapte hoeveel je van iets kan houden wat vergaat.
Het winkelmeisje kwam naar me toe en vroeg me of ze me kon helpen, en ik vroeg ‘Ik verloor mijzelf ergens tussen Golgotha en Getsemané, weet jij waar mijn hart gestorven is?’ Ze zweeg een seconde, en fluisterde mij daarna toe whom the gods would destroy, they first make mad. Ik denk dat ze gelijk heeft.
Ik zeg: Praten tegen een dode lijkt me de eerste fase van gekte, van het niet kunnen accepteren dat iemand is overleden.Mijn vader glimlacht, zet een kop thee neer en legt zijn hand op mijn schouder: ‘Schrijf hem nu maar gewoon, daar help je jezelf mee.’ Ik… Ik weet het niet.
Ik kwam daar aan in de winkel tussen alle glitterende en stralende kleuren en elke keer als ik iets groens zag moest ik huilen. Weet je nog die keer van de zomer, dat we samen in het weiland lagen en jij mij vertelde dat je de kleur groen kunt ruiken? Ik lachte je uit, maar lief, sinds je weg bent ruik ik overal groen. Het is de geur van de eerste keer zelf het gras maaien, van de eerste keer jouw kleren wassen terwijl ik weet dat je ze nooit meer aan zal trekken. Het is de kleur van de stengels van de rozen die ik elke dag nog op je graf leg. Niet omdat je van rozen houdt, je zei altijd ‘ik kan niet iets liefhebben wat vergaat.’ En toch ging je. Ik denk niet dat je snapte hoeveel je van iets kan houden wat vergaat.
Het winkelmeisje kwam naar me toe en vroeg me of ze me kon helpen, en ik vroeg ‘Ik verloor mijzelf ergens tussen Golgotha en Getsemané, weet jij waar mijn hart gestorven is?’ Ze zweeg een seconde, en fluisterde mij daarna toe whom the gods would destroy, they first make mad. Ik denk dat ze gelijk heeft.
Ik zeg: Praten tegen een dode lijkt me de eerste fase van gekte, van het niet kunnen accepteren dat iemand is overleden.Mijn vader glimlacht, zet een kop thee neer en legt zijn hand op mijn schouder: ‘Schrijf hem nu maar gewoon, daar help je jezelf mee.’ Ik… Ik weet het niet.
08 jan 2010 - bewerkt op 08 jan 2010
- meld ongepast verhaal
-
Cath.
maandag 18 januari 2010 20:48
Wauw. Weet je dat jij prachtig schrijft? En treurig, maar het is prachtig geschreven...
-
xHiding
maandag 18 januari 2010 20:54
Dankje
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 nov 2011 38
- O 20 dec 2010 [37 ( 1 )
- O 26 nov 2010 [36]
- O 25 okt 2010 het was jij .
- O 05 sep 2010 [36]
- O 03 sep 2010 [36]
- O 10 jul 2010 [35]
- O 17 jun 2010 Geslaagd!!! ( 9 )
- O 14 jun 2010 [34]
- O 08 jun 2010 [33]
- O 08 mei 2010 [32]
- O 20 apr 2010 [32] klaar
- O 19 apr 2010 [31] bestaan
- O 18 jan 2010 [30]
- O 10 jan 2010 [29] if no one will listen -