[81] Are you taking enough risks in your life? ...

Are you taking enough risks in your life? Would you like to change your relationship to risk? If so, how?

Risico's. Ik weet niet of ik ze perse genoeg neem. Ik denk dat ik op dit moment in mijn leven een relatief stabiele basis heb. Ondertussen ben ik op een 'leeftijd' (hoor mij, met mijn 29 jaren) waarin het leven niet meer alleen maar lachen, gieren, brullen is. Soms mis ik dat wel. Maar ik woon samen, heb een hypotheek te betalen, heb een relatie die onderhoud behoeft, zorg voor drie huisdieren, heb een vaste baan waar ik een verantwoordelijkheid in draag, ben ik een universitaire studie af aan het ronden, etc. Er is niet altijd zoveel ruimte voor risico. Daarnaast denk ik dat risico voor mij betekent dat er ook altijd een mogelijkheid is om iets te verliezen. Anders is het geen risico, maar een kans. Ook in kansen kun je het argument voeren dat je altijd iets verliest. En verlies is ook niet perse slecht. Maar toch. Risico's zijn niet dingen die mij trekken op het moment.

En toch... Vroeger zag ik risico als hetgeen wat achter angst ligt. En alles wat achter angst ligt, is de moeite waard om te ontdekken. Een beetje in het kader van: "van iedereen met wie je spreekt, geeft angst de slechtste raad", heb ik jarenlang als goede voornemen gesteld dat ik juist hetgeen moest doen wat me angst aanjoeg. Dit heeft mij een hele hoop prachtige ervaringen opgeleverd.

Toch is risico niet alles en is angst achterna jagen ook niet het einddoel of het antwoord op alles. Maar een goede uitdaging kan wel een enorm hoge pay-off hebben. Als een bergklim die ineens de moeite waard is op het moment dat je de summit bereikt en om je heen kijkt. Waar de klim zelf met momenten echt eng was en ook risico's met zich mee bracht en je twijfelde of je het wel ging volhouden... Maar stapje voor stapje ga je toch door, want terug is geen optie. En zolang je maar niet naar boven kijkt, hoe ver je nog moet, blijf je progressie maken. Sommige zeggen dat je niet naar beneden moet kijken, daar heb ik minder moeite mee. Het verleden heeft me nooit zo gedeerd. Maar de toekomst, daar kan ik me nog wel eens in verliezen. Lamgeslagen door alle mogelijkheden, overspoeld door alle opties, maar ook angstig voor alle onvermijdelijke ellende die nog komt. Druk voelen om van alles te moeten doen waar ik geen zin in heb. Uitstelgedrag, waardoor de druk alleen maar oploopt. Leven op geleende tijd.

Het beklimmen van een berg, met handen en voeten omhoog, heeft me dan toch geleerd dat je het beste op het moment kunt focussen. Waar zet ik nu mijn hand neer? Welke steen is stevig genoeg om me aan op te trekken? Dat is het enige wat je onder controle hebt en het enige wat je kan helpen om verder te komen.

Om terug te komen op het prompt.
Risico's zijn soms de moeite waard. Ik neem ze nu denk ik niet genoeg. Maar het benoemen als risico, maakt het zo ... negatief. Misschien is uitdaging een beter woord. En misschien ga ik nu niet perse te weinig uitdagingen aan, er is namelijk genoeg om in te falen. Maar misschien doe ik te weinig succeservaringen op. Misschien kom ik niet zozeer een prikkeling tekort, maar mis ik een overtuigingskracht in mijn eigen kunnen. Self-efficacy, zoals dat zo mooi heet. Misschien moet ik daar maar eens mee beginnen.