[83] "Favourite failure".

Consider and reflect on what might be your “favorite failure.”

Na gisteren de hele dag plat te hebben gelegen met fikse migraine, vandaag toch maar weer wat tikken. Een favoriete faalervaring... Ik weet niet of ik perse zelf veel faalervaringen als zodanig zou omschrijven. Als ik aan falen denk, denk ik over het algemeen aan de momenten waarop ik academisch gezien niet presteerde zoals ik had gewild. Ik denk dat ik ook nagenoeg nooit faalangst ervaar, enkel wanneer het om school-/studieprestaties gaat. Verder heb ik niet gauw faalangst en ervaar ik iets dus ook niet zo snel als falen, denk ik. Wellicht dat ik het nog zou kunnen plaatsen in een vorm van bijvoorbeeld competitief sporten, maar dat is niet iets wat ik doe/ooit heb gedaan.

Het doet me wel in de meer algemene zin denken aan een stelling die ik vaak aanhaal in een training die ik geef op het werk aan collega's. Zonder teveel weg te geven of het te specifiek te maken, werk ik in de psychiatrie en is eigenlijk alles wat wij als hulpverleners doen het opbouwen van observaties. Met die ingewonnen informatie, bouw je verder. Waar een behandelinterventie compleet kan falen, omdat het niet het beoogde/gewenste effect heeft, levert het nog steeds altijd iets op, namelijk, observaties.

In de training komt daarom vaak de stelling aan bod: "Iedere interventie is een succesvolle interventie, ook wanneer het doel niet wordt behaald". Dit omdat het altijd informatie oplevert en daarin altijd bijdraagt aan een opbouw van de behandelrelatie met een cliënt (mits je een beetje adequaat met de situatie omspringt). Meestal krijg ik op die stelling een hoop reacties, waarbij veel mensen het er niet mee eens zijn. Maar als ik het verder uitleg, kan uiteindelijk iedereen concluderen dat het wel kloppend is. Ook al heeft een interventie niet het beoogde effect, bijvoorbeeld omdat wij als hulpverleners de lat te hoog hebben gelegd, levert het wel de informatie dat in ieder geval deze interventie niet werkte. Die kunnen we dus afstrepen en door naar de volgende. Daarnaast kun je een goed gesprek voeren met een cliënt over waarom iets niet heeft gewerkt en met die antwoorden, kom je ook verder.

Als we het dus hebben over een favoriete faalervaring, is het denk ik de algemene conclusie mogen trekken dat iets niet perse doelmatig succesvol hoeft te zijn, om informatie op te leveren en ons verder te helpen. Die realisatie is altijd al enorm waardevol, zeker in een populatie van hulpverleners die toch altijd het idee hebben dat het doel pas behaald is als alles perfect gaat. Dat is zelden realistisch en zelden helpend voor een cliënt.

Misschien niet het meest conventionele antwoord op de prompt, maar wel waar ik direct aan dacht.