[89] How do you feel about asking for help?

How do you feel about asking for help?

Vragen om hulp is een onderwerp wat eigenlijk al eerder aan bod kwam in mijn verhaal over de invloed van mijn ouders op mijn ontwikkeling (zie: https://www.mydiary.nl/verhalen/86-the-influence-my-parents-had-1133044). Vragen om hulp is in mijn leven altijd een wat abstract concept geweest, iets wat niet perse aan mij besteed was.

Gaandeweg ben ik het wel meer gaan doen, door bepaalde vriendschappen en het verkrijgen van vertrouwen in anderen, had ik op een bepaald punt niet meer de behoefte alles alleen te doen. Ik had er zelfs behoefte aan wat me bezig hield te delen met anderen. Dat was niet altijd zo. Toen de gierput eenmaal open ging, was dit overigens wel een flinke dambreker. Het kostte me toen juist een periode veel moeite om alles te reguleren. Het thema wat hier altijd het meeste aan raakte, was in mijn optiek 'ruimte'.

Ik gaf mezelf en mijn emotionele beleving in het begin van mijn leven altijd relatief weinig ruimte. Waar ik veel ruimte kreeg om veel zelf te doen van mijn ouders, was er daarentegen weinig ruimte voor mijn gevoelswereld en emoties. Ook deze, waren vooral aanwezig als ik alleen was en me afsloot van anderen. Dat is eigenlijk heel lang zo gebleven en voor een groot gedeelte nog steeds wel zo. Het is nu alleen minder schadelijk, gelukkig. In mijn verleden kon het wel echt schadelijke/zelfdestructieve vormen aannemen.

Gelukkig was ik ook daarin wel relatief jong al relatief verstandig en vroeg ik rond mijn 16e aan mijn moeder of ik alsjeblieft naar een psycholoog mocht. Ook hierin werd ik vertrouwd en werd mijn verzoek wel gehonoreerd. Ik heb een gesprek met de huisarts gehad en ben van daaruit doorverwezen. Een aantal weken later zat ik in een kantoor met een psycholoog. In die zin was, zoals ik ook in het bovengenoemde verhaal schreef, wijs genoeg om te weten wanneer ik er niet zelf aan uit kwam en dan gelukkig ook niet te trots om om hulp te vragen.

De betreffende hulp die ik kreeg, was dan niet zoveel soeps. Ik klikte totaal niet met de psycholoog die ik had (het was een tamelijk ouderwetse man, waar ik een meisje van 16 was), waarbij ik me niet perse meer begrepen voelde, maar juist het idee had dat hij totaal niet begreep wie ik als persoon was. Desondanks was de stap om hulp te vragen al dusdanig baanbrekend voor mij, dat dat op zichzelf staand mij heel veel ruimte gaf en bevestiging in hoe emoties te reguleren.

Later werd dit alleen maar beter, toen ik zelf een opleiding in de hulpverlening/psychiatrie deed en meer theoretische achtergrond kreeg over emoties en hoe deze werken. Ondertussen heb ik, met mijn stage-/afstudeerperiode meegerekend, 9 jaar werkervaring in de psychiatrie. Ondertussen ben ik gelukkig ook een stuk wijzer en realistischer in wanneer ik hulp behoef en wie ik hiervoor aan de jas moet trekken. Dat gaat me best aardig af.

Daarbij moet ik wel de kanttekening plaatsen dat dit vooral goed lukt in praktische problemen en pragmatische oplossingen. Gevoelszaken zijn nog steeds ingewikkelder om hulp bij in te schakelen. Ik heb een aantal fijne vriendschappen waar ik mijn ei bij kwijt kan en mijn partner is ook altijd bereid me aan te horen. Afgelopen jaar hebben we gezamenlijk therapie gevolgd, juist ook om dit meer vorm te geven. Maar nog steeds weet ik dat er onderhuids bij mij (met momenten) meer gebeurd dan ik uit en dat ik veel van mijn (veelal negatieve) emoties onderdruk. Ik zou het mezelf gunnen ooit nog te starten met PMT. Ik denk dat PMT namelijk precies de therapie is die mij kan helpen door te breken door de muur die ik onbewust en zo zorgvuldig heb opgebouwd. Maar PMT is ook een therapie die doorgaans niet vergoed wordt. Niet dat ik het het niet waard vind, maar op dit moment kan ik het simpelweg niet veroorloven.

Het laatste is hier dus nog niet over gezegd. Ja, ik ben beter in staat om om hulp te vragen dan ik ooit ben geweest. Het lukt me doorgaans best aardig om op het juiste moment op zoek te gaan naar iemand die bij kan springen. Maar het lukt me nog niet altijd. En juist in die momenten, is het het hardst nodig en schaadt het mij als ik het niet doe. Daaraan zou ik nog graag werken en verder ontwikkelen. Je bent ten slotte nooit uitgeleerd.