Acceptatie

Vanmorgen had ik een gesprek met mijn hulpverlener. Het was een positief gesprek. We hadden het er over dat ik nu echt in herstel ben. En dat ik enorm veranderd ben sinds een jaar geleden.

Een jaar geleden belde ik dagelijks naar de crisisdienst in wanhoop. Of er plek voor mij was in de kliniek of op welke manier ik het beste zelfmoord kon plegen. Ik had me aangemeld bij de levenseinde kliniek en was er van overtuigd dat dood de enige oplossing was voor mijn problemen. Ik liep met de gedachten rond om mezelf te verdrinken in het water en maakte serieuze plannen. Ik vroeg aan bijna iedereen die ik kende of ik dood zou gaan als ik mezelf zou verdrinken. Ik fietste langs water, sloten, meren om te kijken of het diep genoeg was om mezelf in te verdrinken. Ik spaarde mijn medicatie op om een overdosis te nemen. Hoe dan ook ik was bezig met dood gaan.

Ik had last van negatieve stemmen in mijn hoofd die me de hele dag lastig vielen. Ik kon mezelf niet leuk vinden zoals ik was. Ik vond mezelf een mislukking omdat ik mijn HBO studie niet heb afgemaakt. Ik dacht dat ik altijd alleen zou blijven, onaantrekkelijk was en ook nooit kinderen zou kunnen krijgen. De plek waar ik werkte zag ik als een plek voor losers die zonder diploma aan het werk komen. Ik kon het niet accepteren dat ik niet meer in de kinderopvang werkte zoals ik voorheen had gedaan.

Nu een jaar later is dat beeld over mezelf volledig veranderd. Ik ben dol op het werk wat ik doe en voel me daar op me gemak. Ik ben trots dat ik dit werk mag doen. Ik ben vorig jaar gestart met een nieuwe studie en ga dit jaar weer een vervolg daarop beginnen. Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik ben en heb losgelaten het oude beeld van perfectie. Ik weet dat ik niet voor altijd alleen zal zijn en de liefde ook voor mij is weggelegd. Ook geloof ik in mijn droom om moeder te worden. Acceptatie was voor mij het aller belangrijkste. Mezelf niet meer afwijzen voor wie ik werkelijk ben maar in de spiegel durven te kijken en te omarmen wie ik wel ben. Ik denk nog steeds vaak aan de dood maar met het met mezelf accepteren is de wens naar de dood ook minder groot geworden. Ik keek afgelopen weken naar een documentaire over een meisje die zich heeft aangemeld bij de levens einde kliniek. Ik kan mezelf niet meer herkennen in dat beeld van een jaar geleden dat ik dit ook wou. Want waarom zou ik eigenlijk dood willen? Ik ben blij met wie ik ben en wat ik doe op dit moment. Natuurlijk zijn er mindere weken, dagen, momenten. Maar om hier voor het leven op te geven dat wil ik niet meer. De dood is geen oplossing het was een tijdelijk verlangen naar een ander leven waarin ik me positiever voel.

Al met al, een goed gesprek gehad met de hulpverlener die me weer laat stil staan bij het feit hoe erg ik gegroeid ben afgelopen jaar. Ik hoop door te kunnen groeien en uiteindelijk mijn doelen die ik heb gesteld voor mezelf te verwezenlijken.

En voor de herkansing van gister ben ik geslaagd! Dus dat is opzich al een feestje waard.