acceptatie

De afgelopen dagen heb ik niet veel pijn gehad. Dat is goed maar toch voelt het fout. Ik heb bijna iedere dag pijn en juist de dagen waarop ik dingen heb gedaan, had ik niet veel pijn. Wel een beetje, maar niet veel, en dat zet me aan het denken. Ik ben bang dat ik me aanstel en dat ik pijn voel die er eigenlijk niet is. Ik laat het mijn leven beheersen doordat ik niet veel meer kan doen en bijna chronisch vermoeid ben. Als ik iets heb gedaan ben ik doodop. Net ben ik op de fiets naar de stad gegaan (ongeveer 5 minuten fietsen) en nu ben ik kapot. Ik weet dat ik er niet over moet twijfelen, en mijn vriend zegt ook dat ik zelf die pijn voel en als ik pijn voel, heb ik pijn en dus is het echt. En hij heeft daar gelijk in! Ik voel vaak echt pijn, maar waar het mij om gaat, is dat het nooit goed is. Als ik pijn heb ben ik bang. Bang voor wat er komen gaat en wat de uitslag van mijn bloedonderzoek zal zijn. Ik ben bang om mijn ouders teleur te stellen wanneer ik iets chronisch heb. Bang dat ik steeds meer pijn ga krijgen en steeds vaker van die buien ga krijgen die ik nu al regelmatig heb. Dan doe ik sjacharijnig tegen m'n vriend terwijl hij zo zijn best voor me doet. Hij zegt ook dat het moeilijk is omdat ik 2 verschillende persoontjes ben. Eentje wanneer ik geen pijn heb en die ander wanneer ik pijn heb. Ik ben altijd al een vrolijke, spontane en bezige meid geweest, maar wanneer ik pijn heb kan ik ineens niet meer tegen grapjes, is alles me teveel en valt alles in verkeerde aarde. Het is niet eerlijk tegenover hem en gelukkig zegt hij het tegen me wanneer ik niet eerlijk tegenover hem ben. Wanneer ik lullig doe zonder reden, komt ie naar me toe, gaat gehurkt voor me zitten en zegt dan:"Schatje, niet zo sjacharijnig tegen me doen." Hij is echt lief en goed voor me, en toch twijfel ik er nog over of hij wel echt van me houdt. Hij heeft een relatie van 2 jaar achter de rug (hij is nu 21) en heeft daar een kindje aan over gehouden. Hij ziet zijn kindje nauwelijks en daar kan ik goed mee omgaan. Maar doordat wij al snel iets kregen na zijn vorige relatie, zijn er gewoon dingen waar we even doorheen moeten. Hij is echt super lief voor me, maar toch twijfel ik. Niet over of ik wel of niet met hem verder wil, maar over of hij wel net zoveel om mij geeft als ik om hem. Gister zou ik naar Amsterdam gaan om een meisje die ik via internet ken te ontmoeten, maar ze was er niet (achteraf bleek gegronde reden). Ik ging met de trein terug en voelde me flink klote, dus belde hem. Ik wilde graag weggaan die avond. Stappen ofzo, maar bijna niemand ging uit van mijn vriendenkring. Maar hij ging wel. Ik durfde mezelf niet uit te nodigen en zeggen dat ik mee wilde. Hij vroeg er zelf naar en daar was ik zooo blij om! Ik ging nadat ik in zeeland aan was gekomen, naar een vriendin toe. Ik had niet gegeten en stierf van de honger en zij had een beetje eten voor me overgehouden. John (zo heet m'n vriend) belde dat ie al vroeg klaar was en kwam naar haar huis toe (S.) om mij op te halen. We zaten daar nog een poosje en John maakte wat grapjes over dat ie wel lekker zonder mij (met een vriend, de vriend van S) zou gaan stappen. En dat viel verkeerd. Ik was al onzeker of ie me wel echt mee wilde hebben of dat ie t uit medelijden aan me vroeg, en dat viel dus verkeerd.
Ik vind het moeilijk om aan te geven wanneer ik iets niet wil of iets anders wil. Niet wat sex betreft, want dat zeg ik allemaal gewoon, no problem! Maar ik wil niet dat hij het gevoel heeft dat hij dingen niet meer kan doen vanwege mij. Dat heeft hij heel erg gehad met zijn ex, en dus wil ik niet datzelfde doen. Maar dat betekend niet dat ik nix meer kan zeggen. Ik hou echt heel veel van hem, maar ben bang hem te verliezen. Toen we het hier gister over hadden, viel hem dat heel erg zwaar. Hij zei dat ie zoveel van me houdt en het erg persoonlijk aantrekt. Ik zei bijvoorbeeld dat toen we in de discotheek stonden, ik het niet leuk vond, dat hij eerst beloofde mee naar huis te gaan wanneer ik wilde, en dat hij later (en zatter) tegen me zei dat ik gewoon moest gaan wanneer ik wilde maar dat er iemand jarig was en hij het zo naar zn zin had, dat hij tot 4 uur bleef. We hebben het er wel eens vaker over gehad dat hij teveel alleen leeft. We slapen iedere nacht samen (naja, ik slaap iedere nacht bij hem maar hij werkt 's nachts, dus komt pas 's ochtends naar bed) maar in het begin deden we nooit dingetjes samen als ie vrij was. Dat is inmiddels wel heel erg veranderd en hij is wel veel met me bezig nu. Hij mist me ook echt wanneer ik er een nachtje niet ben en dat doet me goed. Maar ik ben onzeker of hij me mee wil hebben als ie weggaat en of hij me wel echt nodig heeft. Doordat ik veel pijn heb en in onzekerheid leef, is hij echt mijn rots in de branding. Hij kan goed met me praten en is heel eerlijk tegen me. Hij helpt me en ik heb hem (mede) daardoor nodig. Maar ik weet niet of hij mij nodig heeft zoals ik hem nodig heb. Ik wil hem niet claimen en doe teveel mijn best om hem te pleasen. Niet dat ik dingen doe die ik niet wil, maar wanneer hij iets doet dat ik niet wil of vervelend vind (m.b.t. uitgaan, vrienden...t sociale gedeelte zeg maar). Als ik naar huis wil zal ik het niet tegen hem zeggen, omdat hij het dan naar z'n zin heeft en achteraf zou kunnen denken dat ie ervan baalt dat ie weg 'moest', omdat t net zo gezellig was.
Ik weet niet wat ik hier aan ga doen en zei ook gister tegen hem dat t tijd nodig heeft. Ik moet niet meer zo onzeker tegenover hem zijn en in mezelf geloven. Als ik iets wil mag ik er best om vragen en als ik iets niet wil mag ik hem dat ook laten weten. Een relatie is nou eenmaal geven en nemen, maar ik denk dat het ook te maken heeft met dat ik min of meer een soort schuldgevoel tegenover hem heb doordat ik vaak veel pijn heb en hij me dan al zo goed helpt, dat ik nix anders van hem kan verlangen voor mijn gevoel, en dat ik niet te 'zwaar' en/of teveel voor hem wil zijn. Ik ben nog onzeker over zijn gevoelens voor mij, maar ik weet wel dat hij van me houdt. Ik denk dat het wel een heel stuk zou schelen wanneer ik weet wat voor ziekte ik heb en wanneer ik dat heb geaccepteerd. Als ik mijn ziekte kan accepteren, kan ik mezelf ook weer (opnieuw) accepteren. Pas als ik mezelf heb geaccepteerd (met gebreken en 'slechte' eigenschappen) kan ik hem accepteren.

Kusje&Knufje,
Liselot
12 jul 2002 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Liselot
Liselot, vrouw, 41 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende