Anorexia eetclub

'Anorexia eetclub', de titel van een nieuw programma op NPO. De titel staat me al niet aan, maar ik wilde het programma toch kijken om het een kans te geven.

Zes jongeren met anorexia gaan onder leiding van een diëtiste leren om samen weer normaal te koken en te eten. De deelnemers zijn (deels) lichamelijk hersteld, maar de eetstoornis is nog sterk in hun hoofd aanwezig.

Nu vind ik het sowieso nogal riskant om anorexiapatiënten samen in zo'n situatie te zetten. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het niet per definitie fout. Als de jongeren elkaar positief stimuleren en aanmoedigen dan kan dat enorm motiverend werken. Bovendien begrijpen lotgenoten je als geen ander, hoe fijn is het als je niet alleen bent in zo'n eetstoornis. Maar dit zag ik nauwelijks terug in de eerste aflevering. Bij de meeste deelnemers was de eetstoornis nog zo sterk dat er telkens strijd was. Hoe lastig is het als jij van je anorexia wilt herstellen en dat de andere deelnemers dan bij elk product in de supermarkt gaan roepen dat er teveel calorieën en teveel vet in zit? Hoe kun je positief beginnen met het avondeten als de andere deelnemers een enorme ophef maken over de hoeveelheid boter in de pan? Als er van te voren zoveel over gezeurd wordt, dan wordt het eten alleen maar lastiger... En nee, dit is geen verwijt naar de jongeren. Dat "gezeur" over het eten is natuurlijk de eetstoornis. Maar ik vind het niet verstandig van de programmamakers. Doordat de eetstoornis bij de meesten nog zo sterk aanwezig was, worden anderen, die al wel verder in hun herstel waren, hierin meegesleurd.

Bovendien is het kenmerkend dat jongeren met anorexia zichzelf heel erg gaan vergelijken met anderen, op allerlei verschillende gebieden. Uiteraard ook op uiterlijk en gewicht. Hoewel die meiden verstandelijk best weten dat ze niet dik zijn, voelen ze zich wel zo. En dat stemmetje maar roepen dat zij moeten afvallen. De anorexiakant van de patiënten gaat hun eigen "dikke" lichaam vergelijken met de andere meiden waardoor ze nog meer de drang krijgen om af te vallen. Zo kan er onbewust een onderlinge strijd ontstaan om maar de dunste te moeten zijn, dat is natuurlijk levensgevaarlijk.

Nog niet gesproken over de begeleiding. Er zijn enkel een diëtiste en tv-presentatrice aanwezig? Waar zijn de andere hulpverleners dan? De mensen die bezig gaan met de achterliggende gedachten? Er wordt gefocust op de symptomen: 'het eten', maar de achterliggende problematiek die overduidelijk bij een aantal van de jongeren nog van grote invloed is, krijgt geen aandacht? Als het achterliggende probleem niet wordt aangepakt, dan heeft het geen zin om de symptomen te bestrijden.

Ik heb alleen de eerste aflevering gezien, wellicht trek ik te vroeg conclusies. Maar deze eerste aflevering frustreerde me. Ik zit niet in het programma, mijn eetstoornis is niet zo sterk aanwezig, maar toch had zelfs ik moeite met deze aflevering. De dunne meiden, de foto's van de meiden op hun laagste gewicht, de constante strijd om eten en gewicht. Ik merk dat ik er ook door word beïnvloed en alleen al door het zien van het programma de drang krijg om af te vallen. Als ik als kijker dat al heb, hoe zou dat dan wel niet voor de deelnemers zijn? Of voor andere kijkers die midden in het gevecht met zichzelf zitten?
07 nov 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Pelientje
Pelientje, vrouw, 27 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende