Begrafenis, Nyx

27 maart 2025.

Begrafenis.

De moeder van mijn beste maat is overleden. Ze zat al een jaar of 3 in een verpleeghuis. Ze is 83 geworden.
Al 45 jaar kom ik bij haar over de vloer. In mijn jeugd zeer regelmatig, maar naarmate je ouder wordt vervaagd dat allemaal een beetje. De laatste jaren zag ik haar nog maar 2 of 3x per jaar. De laatste keer is een half jaar geleden. Toen ik bij haar binnen kwam herkende ze mij niet. Ze vroeg naar mijn vrouw en kinderen waar ik nog nooit van heb gehoord. Misschien komt het door mijn baard, die heb ik nog maar een jaar of 10. Toen ik vertelde hoe mijn vrouw en zoon heten, herinnerde ze zich het weer. Het ging ook lichamelijk al niet best met haar. Ze is klein en erg mager en fragiel, ze woog nog maar een kilo of 40, maar met haar mond was ze nog altijd strijdlustig. Ze kon zich makkelijk meten met menig viswijf. Ze had een ingekapselde tumor achter haar oog en ze had overal pijn, vooral in haar benen die vol liepen met vocht.

Ze heeft het nooit naar haar zin gehad in het verpleeghuis (wie wel? Je zit er niet voor je zweetvoeten), ze was echt een buurtmens, praatte met iedereen en ze was voor de duvel niet bang. Ze was, zoals mijn schoonmoeder altijd over haar zelf zegt, mager en taai. Maar aan alles komt een einde, zegt het cliché. Dus ook aan haar.

Na de begrafenis gaan we naar het huis van mijn maat zijn broer. Bier drinken. Mijn maat, ik heb al eens over hem geschreven, is alcoholist. Al jaren. Hij heeft ongetwijfeld al 2 halve liters naar binnen voordat het afscheid nemen begint. En zijn 2 broers spugen er ook niet in. Ik ook niet overigens.

Ik ben wel bang dat mijn maat nog meer gaat zuipen. Emotioneel is hij niet zo sterk. Hij is 58 en vind het al een hele prestatie dat hij nog leeft. Maar zijn 60e gaat hij waarschijnlijk niet halen. Zijn eigen woorden.

Nyx.

Er rest ons nu niks anders dan te wachten tot de tijd ons verdriet verzacht.

Dat is de laatste zin van 2 verhalen geleden.

Het gemis van onze overleden hond is nog steeds groot. Zo groot dat we erover dachten om toch maar weer een puppie te nemen. De hele tijd waren we er over bezig.
Als we een puppie nemen dan moeten we weer veel wandelen. Als we een puppie nemen moeten we een deel van mijn moestuin afzetten. Als we een puppie nemen, hoe doen we dat met ons werk, is zij dan niet te veel alleen? Moeten we onze vakanties aanpassen? Als we een puppie nemen........Als als als.

Na 2 weken was het wel duidelijk, ondanks dat we beide hebben gezegd nooit meer een hond te nemen. Ik heb op een website in België een paar erkende fokkers aangeschreven. Ik kreeg de volgende dag al antwoord van een van hun. 2 dagen later zijn we naar België gereden om kennis te maken. Dan kom je dat terrein opgelopen en dan zie je 9 van die drolletjes rond hobbelen. En dan ben je direct verkocht. Er was nog 1 teefje over. Mijn vrouw ging naar haar toe en het was liefde op het eerste gezicht. Het snoetje van een golden retriever puppie is om weg te smelten. We konden haar nog niet meenemen omdat ze de grens over moet en de fokker wil zijn goede naam niet kwijt. Tot grote teleurstelling van mijn vrouw, die ik ook al bijna niet terug mee naar huis kreeg. Maar ze begreep het uiteraard wel. De hond krijgt nog andere injecties en ze moet voldoen aan de voorwaarden van een Europees paspoort.

We hebben met de fokker afgesproken dat we haar ophalen na onze vakantie in Frankrijk. Op 25 mei. Mijn vrouw opperde om de vakantie te annuleren, zodat we haar een week eerder kunnen ophalen. Ik heb gevraagd of ze wel goed bij haar hoofd is. We kijken erg uit naar deze vakantie en 1 weekje later maakt ook niet uit. Maar 8 weken wachten is toch best lang als je dat snoetje hebt gezien.

We noemen haar Nyx.