Dagboek van een huismeester: meneer L, meneer G

Meneer L is overleden. Op 99 jarige leeftijd, 4 maanden voor zijn 100ste. Meneer L was een leuke kerel. Nam geen blad voor de mond. Soms een beetje grof, maar altijd op een grappige manier. Aan mijn collega van de brasserie die ontbijt kwam brengen vroeg hij eens of ze slagroomtaart lust. Ze antwoordde bevestigend, waarop hij zei dat hij dat goed kon zien. Ze was even van haar stuk gebracht, maar ze kon er de lol wel van inzien. Sommige mensen kunnen nu eenmaal meer zeggen dan anderen. Hij was daar een goed voorbeeld van. Ook omdat hij altijd vriendelijk en beleefd was en zijn ogen altijd twinkelden na zijn eigen grapjes.

De man heeft veel meegemaakt. In 1945 was hij 20 en heeft dus nog bewust de 2e wereldoorlog meegemaakt. In de jaren 50 woonde hij in Indonesië, waar zijn kinderen zijn geboren. Hij heeft me er wel iets van verteld, maar het was een beetje onsamenhangend. Toch was het een fijne gesprekspartner, wilde altijd dat ik kwam zitten als ik de was kwam brengen. Helaas had ik daar niet veel tijd voor. Ik breng ook de post rond en er kwam een keer een brief voor hem waarop op de envelop stond dat het een brief was voor verzetshelden of oorlogsslachtoffers. Ik ben er niet meer achter kunnen komen welke van de twee het was. Maar in mijn geromantiseerde fantasie heeft hij heel wat foute Duitsers neergeknald in de 2e wereldoorlog.

Meneer L liep erg krom, zo erg dat hij naar zijn tenen keek bij het wandelen, maar hij liep nog. Achter een rollater, dat wel. Dat was hem fataal geworden. Een kleine onoplettendheid, hij viel, brak zijn heup en de volgende dag is hij overleden.
Met de ene cliënt heb je een betere klik dan de andere, met meneer L had ik een geweldige klik.

Meneer G is ook overleden. Hij was 82 en had alzheimer in een verregaande vorm. Kende zijn eigen vrouw niet meer, kende eigenlijk niemand meer, inclusief hem zelf, hoewel je nooit 100 procent weet wat zo iemand denkt of überhaupt nog kan denken. Hij was echt een kasplantje en kon niks meer zonder hulp. Zijn vrouw kwam dagelijks en nam hem altijd mee voor een rondje of om lekker in de tuin te zitten. Soms nam ze hem nog mee in de auto wat haar ten stelligste werd geadviseerd om dat niet te doen. Je weet niet hoe hij zal reageren bij bepaalde situaties en het kan zomaar gebeuren dat hij aan je stuur trekt en je een kind omver rijdt. Dat wil je echt niet op je geweten hebben.

Misschien klinkt het hard voor sommigen, maar het is beter dat de man is overleden. Voor hem zelf, maar ook voor de geliefden. Het is moeilijk om dagelijks met deze ziekte geconfronteerd te worden en het is nog lastiger om het te accepteren. Voor de naasten is het toch ook een opluchting als het zover is. Vaak eindigen dan gesprekken met de naasten met de woorden: 'Het is goed zo.'