Nieuwe uren, hond Theo

12 maart 2025

Nieuwe uren.

Ik werk 32 uur. Tot en met vorige week deed ik dat van maandag tot en met donderdag van 7u30 tot 16 uur. Altijd 3 dagen weekend. De laatste weken was ik erg moe 's avonds. Je komt thuis, koken, eten, opruimen, douchen en dan is het al gauw half 7 of 7 uur voordat je klaar bent. En dan heb ik nergens meer zin in. Banken dus, netflixen. Ik word in september 57 en merk dat aan mijn lichaam. Ik ben huismeester in een verpleeghuis en ben heel de dag bezig met van alles en nog wat. Ik zit enkel als ik pauze heb.

Mijn vrouw heeft nog steeds last van long-covid dus die is 's avonds na het werk afgepeigerd. Gelukkig kan ze nog werken, want thuis zitten is niks voor haar. Ze was verzorgende in een verpleeghuis, maar dat is nu dus veel te zwaar voor haar. Nu begeleidt ze nieuwe leerlingen in de zorg. Ze doet het graag en ze doet het goed. Geen onregelmatige tijden meer en ze verdient een pak meer. Bijna een win-win situatie, ware het niet dat ze regelmatig naar adem moet happen bij inspanning, mist, in de douche en harde wind. Ze is gelukkig een bikkel en slaat zich er door heen.

Dat banken begon me aardig te vervelen en ik moest er dus wat aan doen. Teveel klusjes thuis bleven liggen, ik heb een moestuin van 175 m2 dat bijgehouden moet worden en ik heb een paar hobbies waar ik niet aan toekom. Tekenen is er daar 1 van. Er ligt al 2 maanden een halve panda op mijn tekentafel.

Vorige week maandag mijn leidinggevende gecontacteerd (ik werk in een ander gebouw, de stichting waar ik voor werk heeft meerdere locaties), dinsdag ochtend kwam ze langs voor een gesprek en woensdag werd mijn voorstel goedgekeurd, ingaande de eerstvolgende maandag. 3 dagen geleden dus.
Ik werk nu van maandag t/m donderdag van 7 tot 14 uur en op vrijdag van 7 tot 13u30. Nog steeds 32 uur. Nu ben ik lekker op tijd thuis, dus tijd voor mijn hobbies en kan ik mijn vrouw ontlasten met het huishouden. Dit is de derde dag en dat bevalt me prima. Ik zit nog steeds om 19 uur op de bank, maar dan heb ik wel het een en ander gedaan. In de afgelopen 2 dagen de schuur opgeruimd en de tv verhangen van de logeerkamer naar de slaapkamer, zodat ik in bed voetbal kan kijken en na het laatste fluitsignaal direct mijn oogjes kan toe doen.

Hond Theo.

Onze hond is niet meer. We hebben hem afgelopen maandag laten inslapen. Hij was een boerenfox van 13 jaar. Hij had staar aan beide ogen, begon doof te worden, dementerend, een mogelijke tumor op zijn heup, ging vaak in een hoekje onder de bar liggen in de huiskamer ipv op zijn mat tegen de tv kast aan en huilde alles bij elkaar als hij alleen was. Op advies van de dierenarts hebben we deze zware beslissing genomen.

Theo was een lieve hond met adhd trekjes. Hij ging gaan blaffen als hij aan de overkant van de straat iets zag bewegen of als er iemand voorbij liep. Ik schrok mij elke keer een hartverzakking, zeker als je geconcentreerd in een film of boek zit. Hij kon niet normaal lopen, altijd in snel tempo, ook binnenshuis. Als ik hem vroeg of hij iets lekkers wilde, sprong hij op en kwam hardlopend naar me toe. Op het laminaat gleed hij altijd uit en kwam slippend de keuken binnen, zoals in een tekenfilm. Dan stopte hij voor mij en stond zo strak als een snaar.
Schooien kon hij als de beste, dat hebben we er nooit uit gekregen. Als we gingen wandelen, liet ik hem altijd los op het grote grasveld langs de gracht. Daar zitten eenden en ganzen en daar ligt dus altijd wel iets te eten. Zodra Theo iets kon eten kon je niks meer met hem. Dan werd hij op slag doof. Als het op was, was hij weer het brave lieve hondje. Jekkel en Hyde.

Ik heb hem vaak vervloekt, terecht gewezen en mijn stem naar hem verheft. Maar nu mis ik hem. Ik word niet meer begroet als ik uit mijn bed kom. Ik word niet meer begroet als ik thuis kom van mijn werk door een lieve hond die zo blij is alsof ik hem een week niet heb gezien. Dat deed hij ook als ik even een half uurtje weg was voor een boodschap of iets dergelijks. Ik mis nu zelfs zijn geschooi en geblaf. Het is akelig stil in huis. 's Avonds staar ik naar de lege plek tegen de tv kast aan. We hebben ook een kat, maar de relatie met een kat en met een hond is niet te vergelijken. Met een hond heb je, ik tenminste, een veel intiemere band.

Vrijdag is mijn zoon vanuit zijn studentenstad naar huis gekomen om afscheid te nemen van Theo. Vrijdagavond hebben we hitster gespeeld en een paar flesjes wijn gekraakt. Het was gezellig met een wrange smaak. Zaterdag is hij weer naar huis gegaan om te gaan werken in het café.
Zondag zijn mijn vrouw en ik voor de laatste keer met hem naar het strand gegaan. Theo vond het heerlijk en was afgepeigerd toen we weer thuis waren. Maandagochtend ben ik een half uur eerder opgestaan om afscheid van hem te nemen. Ik riep hem om naast me te komen zitten op de bank, wat hij normaal niet mag. Hij kwam direct tegen me aan liggen met zijn kop op mijn schoot. Zo hebben we een minuut of 20 gezeten tot ik naar mijn werk moest. Het was een wrede gedachte dat als ik weer thuis zou komen mijn hond dood zou zijn. Mijn vrouw vond het niet erg om alleen naar de dierenarts te gaan, wilde het zelfs, dus heb ik haar dat maar laten doen. Ze is nog 2x met hem wezen wandelen en is toen met lood in haar schoenen naar de dierenarts gelopen. Na zijn spuitje om te slapen was hij aan het vechten om wakker te blijven. Nadat de dierenarts mijn vrouw alleen liet met de hond is Theo op haar schoot gekropen en viel niet lang daarna in slaap, maar niet voordat hij haar nog een paar likjes op haar hand gaf en nog een laatste likje op haar wang.

Voor ik thuis kwam heb ik een fles wijn en een bosje bloemen gekocht. Mijn vrouw was natuurlijk erg van slag en toen ik haar zag huilen, kwamen bij mij ook de tranen. We hebben de fles open getrokken en geproost op 'gekke' Theo, zoals mijn zoon hem altijd liefkozend noemde.

Er rest ons nu niks anders dan te wachten tot de tijd ons verdriet verzacht.