Breakthrough



Bijna een maand weggeweest.. wat is dat toch, dat ik me soms ineens zo terug trek? Ik heb in ieder geval het idee dat het terugtrekken is, want er was genoeg om over te schrijven. Ik voel me gewoon schuldig wanneer ik mensen hier niet genoeg lees en steun, waardoor ik het mezelf ook niet meer gun om hier te zijn. Maar het feit dat ik weer werk, is voor mij zo'n grote stap dat ik het wel móet vertellen.

Al toen ik in de mbt groep zat, kwam vrijwilligerswerk eens in de zoveel tijd ter sprake. Het zou goed voor me zijn en laagdrempelig, en als ik problemen zou ondervinden had ik nog altijd de groep om op terug te vallen. Maar keer op keer werd ik zo benauwd van het idee, van de verantwoordelijkheden en de sociale rompslomp, dat ik het continu uitstelde. Ik probeerde wel een voltijd studie op te pakken waar ik nog lang niet klaar voor was, maar op de een of andere manier vond/vind ik studeren minder indrukwekkend dan werken. Ik hield het niet vol en dat maakte me nog moedelozer. Blijkbaar was alles gedoemd te mislukken door mijn faalangst en sociale fobie. Ik zat tien maanden thuis.

Twee weken geleden drong het opeens tot me door. 'Waar wacht ik op? Tot ik me magischerwijs vanzelf beter voel, thuis zittend op de bank?' Ik bedacht me dat er vaker dingen goed zijn gegaan in mijn leven, zoals m'n studie bio-informatica waar ik me zo heerlijk op mijn gemak heb gevoeld. En ik besefte me dat er gewoon niets anders op zat dan gewoon maar weer proberen. Uitzoeken wat bij me past, hoe ik het wél volhoud, waar ik op mijn plek ben. En eigenlijk was het niet zo moeilijk om een geschikte plek te kiezen.. ik ben een dierenmens en besloot het dierenasiel hier in Leiden te benaderen.

Afgelopen woensdag begon ik. De eerste dagen waren zwaar. Ik wist dat het moeilijk zou worden, maar het viel me tegen dat ik weer iedere avond paniekerige huilbuien had. Maar ik had me dit keer goed voorbereid en manieren bedacht om deze poging te laten slagen. Ik weet van mezelf dat ik niet in het ritme kom als ik maar 2 of 3 dagen per week werk, dan zie ik er continu als een berg tegenop. Ik wilde dus iedere dag werken, maar wel maar 2 uurtjes. Het kostte me moeite om toe te geven dat 'maar 2 uur' mijn max is, maar aan de andere kant weet ik dat mijn faalangst ervoor zorgt dat ik keihard werk en dus ook sneller overspannen raak (zoals bij de TNT gebeurd is). Gelukkig was mijn 'ideale werkschema' voor het asiel ook werkbaar. Ik verzorg nu namelijk alleen de katten, waarmee ze sowieso rond 10 uur klaar zijn.

Na drie avonden huilbuien en slapeloosheid, ben ik meteen naar mijn psychiater gegaan om slaapmedicatie te vragen. Nog nooit eerder gebruikt, maar ik wil mezelf gewoon zo goed mogelijk ondersteunen en 'in beeld' houden. Gisteravond nam ik mijn eerste Temazepam. Ik heb als een blok geslapen van 22.00 tot 6.30. En dat terwijl mijn slaapritme het laatste jaar zo slecht is dat ik tegenwoordig pas rond 2 á 3 uur slaap. Ondanks dat ik dus vroeg op moest, heb ik me in tijden niet zo uitgerust gevoeld. Toen ik vandaag naar huis fietste voelde ik me serieus tevreden en trots. Omdat ik weer iets beteken voor de samenleving, maar ook omdat ik hierdoor een beter ritme ga krijgen. En meer zelfwaardering. Ik kan nu gewoon zonder schaamte antwoord geven op de vraag 'wat doe jij nu?'.

Kortom, het is zwaar, maar ik heb nog steeds moed en hoop uit de grond van mijn hart dat ik hiermee gelukkig ga zijn als ik eenmaal gewend ben.


Nu moet ik Coni van de kast halen.... houtsnippers liggen op de grond, er blijft niks meer van over.



24 sep 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Librana
Librana, vrouw, 37 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende