Update 2016

Dus.. het is alweer twee jaar geleden dat ik hier schreef. Ik kwam heel toevallig Wolfe Tone tegen op facebook, een oud MD'er, en dat bracht me weer hier terug. En ik weet niet eens of ik nog een leeslijst heb, ik weet niet eens wat er allemaal veranderd is aan MD in de tussentijd (zo te zien niet heel veel), maar ik wil graag even alles kwijt wat er de afgelopen jaren gebeurd is.

Studie

Mijn plan in 2014 om Midden-Oostenstudies te gaan doen, is nog steeds in uitvoering. Ik ben blij dat ik mag schrijven dat ik inmiddels derdejaars student Arabisch ben, hoewel ik wel een jaar vertraging heb opgelopen omdat de opleiding super onpraktisch georganiseerd is.

Eind januari ga ik voor 5 maanden naar Rabat, om deel te nemen aan een verplicht buitenlandsemester. Het is lang, 5 maanden. Ik ga gelukkig met twee andere klasgenootjes, dus niet alleen. Dat scheelt een hoop.. voor mij. Het gaat vast een super ervaring worden, maar ik heb er dubbele gevoelens bij.

En ik ben inmiddels 29... vind ik confronterend, zeker op de universiteit. Ik voel me gewoon nog een student, en anderen reageren vaak verbaasd als ik mijn leeftijd 'opbiecht' (wat ik op zich positief vind). Ik ben een laatbloeiertje.. zal pas afstuderen op m'n 30ste. Anyway.. het was mijn wens om tenminste een diploma te halen, en hoewel ik het soms nog steeds niet zie gebeuren (nog zoveel werk, nog zoveel vakken), ben ik op de goede weg. Beter laat dan nooit!!



Mijn vader

Ik heb hier altijd zo ontzettend veel geschreven over mijn vader. Alle teleurstellingen, emails, uitspraken, ruzies. En in 2014 schreef ik nog dat hij bij onze bruiloft was. Ik ben toen niet eens ingegaan op het feit dat onze relatie eindelijk een stuk verbeterd was, dat we naar elkaar toe zijn gegroeid, dat ik na jaren therapie en weinig/geen contact met hem, een nieuwe manier had gevonden om een band met hem op te bouwen/voort te zetten. Dat het opeens als vanzelf ging, alsof we het verleden achter ons hadden gelaten om ons te focussen op dingen die we wél gemeen hadden. Vogels, formule 1, politieke discussies, fotografie, leuke muziek, reisjes, de leuke herinneringen aan vroeger. Ik moet zeggen dat het me veel tijd heeft gekost om emotioneel 'los te koppelen' van het verleden, en in te zien dat mijn vader alles uiteindelijk deed uit pijn en uit liefde. En hij leek zachter te zijn geworden, liever. (Ook mijn stiefzusje heeft dat zo ervaren).

En op 14 augustus 2015 overleed hij. Aan kanker. Op onze bruiloft was hij al gediagnosticeerd, maar ik wist het toen nog niet. In zeer korte tijd heeft zijn ziekte geleid tot de dood. Hij voelde zich tijdens de chemo's vreemd genoeg helemaal top. Pas toen alle mogelijke chemokuren voorbij waren ging hij opeens razendsnel achteruit. Een week voordat hij overleed zaten we nog aan tafel om een begin te maken aan de voorbereidingen. Zoveel hebben we niet besproken, want we hadden nog veel tijd, dachten we. Het was zijn wens dat zijn partner en wij als kinderen samen alles zouden regelen. Zo ver waren we ongeveer gekomen. De dag voordat hij overleed hoorde ik dat het opeens erg slecht ging. Ik schreef direct een voordracht voor op zijn crematie, want ik wilde per se dat ik de tekst óók aan hem zelf nog kon voorlezen. Ik was erg verkouden die dag, en was bijna niet gegaan om hem niet aan te steken. Toch gegaan. Godzijdank. Ik las hem voor. Hij kwam er voor uit zijn stoel, wilde per se tegenover me aan tafel zitten. (Was helemaal kapot na die paar stappen.) Ik had zijn hand vast. Een gedeelte van de tekst: "Ik heb je verloren, teruggevonden en nu moet ik wéér afscheid van je nemen." Hij huilde. Na afloop vroeg ik: 'vind je het goed, zo?' Die vraag maakte hem aan het lachen: "Waardeloos". Ach, zelfs stervende probeerde hij het luchtig te houden en grapjes te maken. De volgende ochtend overleed hij in zijn slaap. Gelukkig in zijn slaap. Gelukkig vlak voordat het bed met de morfinepomp gebracht zou worden, iets wat hem vreselijk afhankelijk zou maken.

En toen begon het proces van afscheid nemen, in het mortuarium, bij de crematie, door het regelen van duizend dingen (wat fijn was, omdat je er dan op een praktische manier mee bezig bent). Voor het eerst hadden mijn stiefmoeder en ik een connectie (daarvoor NOOIT gehad), omdat we nu samen een verlies deelden en steun hadden aan elkaars verhalen. Damn, wat is de tijd daarna snel gegaan. Het leven gaat door. Zijn foto staat in de kast, speciale data passeren en het besef van de dood dringt soms wel en soms niet door. Ik blijf dromen over hem, bijna elke nacht, dat hij ziek is en bijna dood gaat. Dat ik probeer te begrijpen hoe hij in leven kan zijn terwijl zijn crematie al geweest is. Ik praat graag over hem, om de herinneringen levend te houden. Want toen ik hem ooit vroeg hoe hij dacht over leven na de dood zei hij: "Als ik dood ben dan ben ik weg. Ja, je leeft wel voort, in de herinneringen van de mensen die achterblijven."

Het is bizar. Verdrietig. Maar bovenal ben ik gelukkig dat het goed zat tussen ons, dat hij op de dag voor zijn dood zijn kinderen bij zich had. Dat we bij het weggaan tegen hem zeiden: morgen komen we weer even langs! Dat hij in die wetenschap is gaan slapen, beneden op zijn stoel, een verpleegkundige wakend aan zijn zijde. Dat mijn stiefmoeder hem tegen het einde van de nacht een zoen kwam geven voordat ze nog even terug in bed kroop, en dat hij vijf minuten daarna de grens overstak. Als hij dan toch moest sterven, dan zo.

(Vochtige ogen heb ik, maar huilen kan ik moeilijk. In mijn dromen ga ik echter los, ik huil wat af daar. Vreemd, maar blijkbaar is dat mijn manier van verwerken.)

Huis

En nu nog even fijn nieuws.. want na zes jaar op 35 vierkante meter te hebben gewoond, krijgen we 1 december de sleutel van onze nieuwe, eigen koopwoning (maisonette). Het is zo'n fijn huisje, ik kan het niet beschrijven. Dus: funda foto's spreken voor zich. Het is trouwens een volledig opgeknapt appartement, de vorige eigenaar had het gekocht van de woningbouwvereniging. De zolder was oorspronkelijk een vliering met vlizotrap, dus er is een nieuwe trap in gezet en de badkamer is naar boven verplaatst. En die nieuwe keuken met stenen blad en houten kastjes!! Ik ben verliefd op dit stulpje.