De dag voor Oekraine
Op mijn bank staat mijn oude, vertrouwde reistas, volgepropt met knuffels en kleding.
Ik heb medelijden met 'm. Hij ziet eruit alsof hij elk moment kan exploderen, alsof hij zijn lading uit wil spugen en door de kamer heen wil gooien. Ik begrijp het wel.
Het is zwaar om een zware reistas van een dagvlieg te zijn. En voor mij is het zwaar om een zware reistas te dragen.
Letterlijk en figuurlijk dan. Letterlijk vereist geen uitleg van mijn kant, maar ook voor figuurlijk moet ik moeite doen om me toe te lichten.
Ik ben er een jaar tussenuit geweest. Ik heb me heel bewust minder bezig gehouden met 'Oekraine' en alles er omheen.
Natuurlijk waren er zo nu en dan gedachten en gevoelens die door dat Oekraineschild van me heendrongen, maar die kon ik vaak keurig netjes bundelen en geordend in een boek of een liedje bewaren.
Pff... ik ga echt. Nog een nachtje slapen.
Waar zou ik mij druk om maken? Het is toch zo zoals het in de bijbel staat: God is bij je, al de dagen van je leven.
Laat ik daar dan gewoon op vertrouwen...
Laat dit schrijfsel dan het laatste zijn van dit jaar;
'Wat de toekomst brenge moge,
mij geleidt des Heren hand;
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land.'
Ik wens jullie hele fijne feestdagen om niet snel te vergeten en een gelukkig nieuwjaar!
Kus.
Dagvlieg, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende