de mysterieuze verdwijning van...
Ze hebben d'r meegenomen.
Zonder pardon. Zonder een briefje op de plek des onheils achter te laten.
'Ik heb uw fiets meegenomen omdat mijn vrouw op sterven ligt', was voldoende geweest.
Nu ga ik er vanuit dat mijn fiets is meegenomen door tuig. Grote, sterke mannen met tatoeages en piercings die in een busje langs stationnen en verlaten terreinen rijden om fietsen uit te zoeken. Zo van: 'He Kees, die mooie damesfiets met grijze spikkels lijkt mij wel wat!'
Ik zie ze uit hun bus stappen met een enorme heggeschaar en naar mijn hulpeloze fiets toestappen. Daar aangekomen pakt de grootste en stoerste man het gereedschap en knipt zo 'KRAAAAAK' het slot van mijn fiets door.
Misschien is het gewoon mijn schuld. Ik ben degene die een briefje had moeten achterlaten;
'Beste heren met tatoeages en piercings. Dit is een fiets. Op deze fiets vervoer ik mijzelf vrijwel elke dag naar plaatsen. Plaatsen waar ik zonder fiets moeilijk kan komen. Zou u zo vriendelijk zijn om deze fiets hier te laten staan? Om u niet teveel in de verleiding te brengen deze fiets mee te nemen heb ik een 'slot' om het voorwiel gedaan. Mijn dank. Met vele groeten en een warm hart.'
Maar al had ik een briefje achter gelaten, dan had het merendeel van het jatvolk het toch niet kunnen lezen. Ze komen immers uit een slecht milieu en zijn dyslectisch of hebben nooit onderwijs gehad.
In dat laatste geval zie ik daar voor mij nog een taak weggelegd.
Wie weet kan ik dan eindelijk de wereld veranderen...
Tot die tijd zal ik geen traan meer laten om het verlies van mijn dierbare fiets. 'Er zijn ergere dingen in het leven'.
Dagvlieg, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende