Zomaar even mijn teveel aan woorden en gedachten kwijt.
Dat ik niet vaak zeg wat ik echt denk als het belangrijk is. Ik kan er mooi omheen draaien.
Een leraar van 'vroeger' noemde me eens theatraal. Dat ik in het theater thuishoor. Leuk voor vermaak, voor de gein. Mensen lachen om mij, en soms praten ze met mij. Maar juist in die gesprekken heb ik moeite om de grens tussen realiteit en werkelijkheid vast te stellen.
En dan heb je nog mannen, en de standaard intake-gesprekken. Waarbij je als vrouw zijnde alles aan een man vraagt over z'n hobbies, z'n eervolle, interessante werk en zijn kwaliteiten. Blablabla. En als je maar lang genoeg doorvraagt ga je vanzelf iets voelen.
Nee, ik ken het verschil tussen liefde en haat, maar wat te zeggen over de 'kleine' dingen? En dat ik het dan weer zo draai alsof de wereld mij er toe zet om te liegen.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel me er niet schuldig om, maar ik ken wel mijn doel: ik heb 'm tenslotte meerdere keren bereikt ;-).
Vaag is deze tekst, ik weet het. Maar ik kan niet in details treden. Sommige dingen kun je beter voor jezelf houden. Voor jezelf, en voor God. En dat terwijl ik zo'n enorme praattrut ben. Na ja, laat mij maar over iets onzinnigs praten
.