De dikke muur waarachter ik verstopt zit.
Dagen slepen zich voort en afzondering komt weer vaker voor.
Confronterende opmerkingen en goed bedoelde waarderingen voor wie ik ben.
Een opening van klasgenoot naar klasgenoot dat ik moeilijk te peilen ben. Vaak een springend en actief poppetje en dan ineens het stille afstandelijke meisje. Hoewel afstandelijk me zwaarder viel dan ik ooit gedacht had, begrijp ik geheel wat ze er mee bedoelen en trok ik deze valkuil ook zeker naar me toe. Het uitdelen en ontvangen van complimenten vind ik lastiger dan valkuilen, maar ook dit was best wel twee benen op de grond zettend. Afstandelijk omdat ik de deur dicht gooi, mensen niet naar mij toe willen komen om wat te vragen omdat er een te dik schild om me heen gebouwd zit.
Vragen rijzen op; moet ik mijn klasgenoten meer vertellen? Ga ik daar van groeien of maak ik het enkel lastiger? Hoe verwacht ik dat ze reageren en wat hoop ik dat hun reactie is? Wat wil ik er mee bereiken? Is dat voor mij gunstig of speelt het voor beide partijen een positieve rol?
Ik sta in de groep als klassenvertegenwoordiger en hoor van alle kanten dat ik dat enorm goed uitvoer en die taak me op m'n lijf geschreven is. Toch vind ik het vervelend om dan te horen dat er enkele momenten zijn dat ze niet naar me toe willen komen. Uiteindelijk komt het wel bij me te recht en doe ik er ook direct wat mee, maar ik vind het lastig om het gesloten boekje te zijn, de betonnen muur terwijl ik dat niet zo bedoel.
Getriggerd door een onbekend verschijnsel en bam, de leuke ik is foetsie.
Ze zit er nog wel, maar verstopt in de dikke dikke mist.
Weer even vastlopend, waarbij het donkere weer zeer waarschijnlijk van invloed is.
Confronterende opmerkingen en goed bedoelde waarderingen voor wie ik ben.
Een opening van klasgenoot naar klasgenoot dat ik moeilijk te peilen ben. Vaak een springend en actief poppetje en dan ineens het stille afstandelijke meisje. Hoewel afstandelijk me zwaarder viel dan ik ooit gedacht had, begrijp ik geheel wat ze er mee bedoelen en trok ik deze valkuil ook zeker naar me toe. Het uitdelen en ontvangen van complimenten vind ik lastiger dan valkuilen, maar ook dit was best wel twee benen op de grond zettend. Afstandelijk omdat ik de deur dicht gooi, mensen niet naar mij toe willen komen om wat te vragen omdat er een te dik schild om me heen gebouwd zit.
Vragen rijzen op; moet ik mijn klasgenoten meer vertellen? Ga ik daar van groeien of maak ik het enkel lastiger? Hoe verwacht ik dat ze reageren en wat hoop ik dat hun reactie is? Wat wil ik er mee bereiken? Is dat voor mij gunstig of speelt het voor beide partijen een positieve rol?
Ik sta in de groep als klassenvertegenwoordiger en hoor van alle kanten dat ik dat enorm goed uitvoer en die taak me op m'n lijf geschreven is. Toch vind ik het vervelend om dan te horen dat er enkele momenten zijn dat ze niet naar me toe willen komen. Uiteindelijk komt het wel bij me te recht en doe ik er ook direct wat mee, maar ik vind het lastig om het gesloten boekje te zijn, de betonnen muur terwijl ik dat niet zo bedoel.
Getriggerd door een onbekend verschijnsel en bam, de leuke ik is foetsie.
Ze zit er nog wel, maar verstopt in de dikke dikke mist.
Weer even vastlopend, waarbij het donkere weer zeer waarschijnlijk van invloed is.
11 nov 2011
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 okt 2012 Someones watching over me ( 1 )
- O 10 okt 2012 'Je bent er unhappy door' ( 1 )
- O 09 okt 2012 Ik vraag me af ( 4 )
- O 07 okt 2012 Depressief? ( 6 )
- O 01 okt 2012 Halve boodschappen doorgeven ( 5 )
- O 01 okt 2012 Luizenleventje ( 5 )
- O 30 sep 2012 Mijn slaapritme ( 1 )
- O 29 sep 2012 De weg zal lang en zwaar zijn ( 6 )
- O 29 sep 2012 Fysiek en mentale hulp ( 5 )
- O 25 sep 2012 Vreselijk gedroomd ( 2 )
- O 24 sep 2012 Wat ik mezelf (en anderen) mag geven ( 3 )
- O 23 sep 2012 De moed voor de losbreking ( 7 )
- O 16 sep 2012 Nachtmerries
- O 16 sep 2012 kwaadheid en verdriet ( 3 )
- O 10 sep 2012 Dit raakt me niet ( 2 )