De (on)veilige plaatsen

Eigenlijk moet ik bekennen dat ik altijd dacht (en soms stiekem nog denk) dat ik pas echt goede hulp zou kunnen krijgen als ik uit huis was, als ik zelf de deur achter me dicht zou gooien. Als ik de stap zou durven maken naar een losstaand leven, zonder de controle en leidraad van (t)huis uit. Ik dacht dat ik dan weg zou zijn uit dit huis, uit deze omgeving. Weg van de plekken waar de nare gebeurtenissen liggen en vooral; weg bij de situatie waar ik continu tegen die lul op loop en de sfeer om te snijden is.
Ik word aangemoedigd door mijn omgeving om lekker op mezelf te gaan. Hoewel ik geloof dat het me goed zou doen, kan en durf ik het nu geloof ik (nog?) niet aan. Ik zal niet voldoende voor mezelf zorgen en de energie kan ik nergens vandaan toveren. De energie om zelfstandig boodschappen te doen en eten te maken. Werkelijk; ik zou terug vallen in oud gedrag. Zonder voedsel zal ik mijn dagen niet door komen zoals ik ze door moet komen; als voorbeeldfunctie, als energiek figuur, als beweger.

Het is nu de continue confrontatie met een eikel, ouders die niets (in) zien (weet het niet samen te vatten wat ik van ze vind) en... de plaatsen waar mijn kleine ik een grote meid werd in een klein klein lichaampje. Het is mijn kamer die ik vrij wil houden van gedachten, die ik aardig heb kunnen blokken, waarvan ik de beelden niet WIL zien. Op zijn kamer vele flashbacks en ook de douche is een struikelblok de laatste dagen. Ik hou zó van de stralen van het warme water, maar ik raak er ook in een roes.

Het is dat wat ik zo graag niet zou willen bekennen; een besmet en beschimmeld (t)huis.

23 okt 2012 - meld ongepast verhaal

Past&Today, vrouw, 33 jaar

Gewoon ik dinsdag 23 oktober 2012 21:37
Hoewel je zelf aanvoelt wat het beste voor je is, blijf ik toch een soort van bij mijn punt. Ik weet bijna zeker dat uit huis gaan je goed zou doen. Je bent bang dat je niet voor jezelf kunt zorgen. Dat komt omdat je ouders je proberen te pamperen, alles voor je (proberen te) beslissen. Ja, het zal in het begin moeilijk zijn, eenzaam zijn. Maar dat heeft iedereen. Ik weet nog goed hoe ik op mijn 18e de eerste dag alleen op m'n kamer zat te janken, in een volledig vreemde stad, voor de eerste keer echt uit huis. En ja, het is wennen om zelf je eten te moeten maken (wat ik dus al jaren de halve tijd niet fatsoenlijk doe ook ^^) en naar de supermarkt te gaan. Maar je gaat niet dood. Uiteindelijk redt je dat gewoon. Je hebt er de leeftijd voor. Ooit zul je toch zelf de boontjes moeten doppen. Nu snap ik wel dat het in jouw situatie wellicht wat anders is (hoewel ik in eerste instantie gevoelsmatig uit huis gaan in jouw situatie juist extra aan zou moedigen), maar ik denk dat het van jou uit vooral een drempel, dus angst, is. Je bent bang dat je het niet alleen kan.

En het is logisch dat je bang bent. Maar ik denk wel eens; beter alleen dan dit. De omgeving waarin je je bevindt voedt al jouw problemen, zuigt alle energie uit je. Het KAN eigenlijk gewoon niet slechter worden dan dit.

Maar nogmaals, jij voelt zelf aan wanneer dat moment komt. Ik hoop alleen dat het niet te lang meer duurt. Want je ouders hebben meer invloed op jou en je ontwikkeling dan je denkt., en ik weet niet of dat positief is in jouw geval.

Ik hoop dat er ooit een soort van "ideaele" situatie ontstaat waarin je samen met een goede vriendin in een huisje kan trekken ofzo, zoiets. Ik gun je dat. Al gun jij het jezelf nog niet.
Gewoon ik dinsdag 23 oktober 2012 21:38
* ideale
Quinoa dinsdag 23 oktober 2012 21:43
ik denk vooral dat je je extra leeg voelt omdat je constant zo direct geconfronteerd wordt met al die gruwelijkheden.
Persoonlijk kan ik wel zeggen dat op mezelf gaan wonen veel heil heeft gebracht. Ja, ik ben vaak nog moe en ja, ik zorg niet zo goed voor mezelf als ik zou willen maar ja, ik heb hier rust.
Ik kan de confrontatie buiten houden en zelf kiezen wanneer ik ze aanga. Zelf kiezen wanneer ik mijn broer zie, of mijn moeder en zelf weer achter de muren van mijn eigen veilige huis kruipen en Quinoa-komt-lekker-niet-buiten-dagen inlassen.
Je voelt natuurlijk zelf aan wat best is, maar uit mijn ervaring kan ik je het alleen maar aanraden.. (en ik wist niet eens hoe je een ei moest bakken toen ik alleen ging wonen...ik zeg maar...)
*blue-sky* dinsdag 23 oktober 2012 21:46
Werkelijk; ik zou terug vallen in oud gedrag
Dat weet ik zo net niet. Wie weet doe je het wel heel goed op jezelf, juist omdat je al die prikkels niet hebt, dat je je beter voelt en ook beter voor jezelf kan zorgen. Wat zorgt er nu voor dat het niet altijd lukt met eten? Waarschijnlijk prikkels van thuis? of gerelateerd daaraan? Als jij op jezelf woont, heb je een duidelijk doel, 2 zelfs denk ik zomaar..Misschien verbaas je jezelf dat het eigenlijk gewoon heel goed gaat.. Niet teveel doemdenken jij.
Toen ik op kamers ging had ik trouwens dezelfde gedachte, dus het is niet gek. Ja, het heeft zo zijn tijd nodig, je zal ook vast tegenkomen dat het even niet gaat en je inderdaad oud gedrag hebt.. Heb je dat nu thuis niet dan? Ik zou dit punt niet het zwaarst laten wegen..
Past&Today dinsdag 23 oktober 2012 21:46
Ik denk dat vooral de invloed die mijn ouders op me hebben hier een behoorlijke rol in speelt. En ja dat is verkeerd. Dat is niet meer volledig positief te noemen. Het is te beschermend, te claimend en te controlerend. Als ik het van een afstand bekijk, zit ik met grote ogen te kijken en benoem ik het als 'gestoord'. Het is tijd dat daar actie voor ondernomen wordt. De reden dat ik zo erg twijfel voor het nu is dat ik wil reizen als ik klaar ben. Althans, dat denk ik. Weg van het hier en nu en als ik terug kom een eigen stekje vinden/zoeken/bewonen. Denk ik.
Ik denk veel, het moet doen worden. I know.
*blue-sky* dinsdag 23 oktober 2012 21:48
Een gehuurde kamer kan je gewoon altijd opzeggen hoor of onderverhuren, kan je reizen en daarna alsnog je eigen stekje (opnieuw) vinden/zoeken/bewonen.. Helaas, dat excuus is ook weer onderuit
Past&Today dinsdag 23 oktober 2012 21:50
Tja... ik ben schrijvend aan het graven wat nou precies het punt is. Toen ik een paar weken geleden actief aan het zoeken geslagen was, kreeg ik snachts zo'n naar paniekend gevoel dat ik niet kon verklaren. Ik weet het niet zo goed. Het voelt als verliezen als ik hier nu weg stap maar ik weet ondertussen dat ik degene ben die wint als ik voor MEZELF ga kiezen.
*blue-sky* dinsdag 23 oktober 2012 21:56
Niet zo gek dat het beangstigend is.. Nu word je in feite klein gehouden, mag je niet eens zelf bepalen hoe laat je je bed uit komt, je thuis komt, wat je uberhaupt doet. Naar alleen wonen of met iemand anders en zelf alle verantwoordelijkheid opeens in handen krijgen, is dan een groot verschil ja. Maar ik denk wel dat jij dat kan. Ik denk dat jij dat ook weet. Het enige waar je wel rekening mee moet houden is een vangnet voor als je therapie zwaar was.. dat je niet 2 dagen lang in een leeg huis zit alleen.. Is misschien meer een zorg vanuit mij dan..
En daarbij; kiezen puur voor jezelf is niet zo makkelijk als het lijkt.
Mirthe dinsdag 23 oktober 2012 22:00
Eens met bovenstaande reacties. Ook ik denk dat een eigen plek (ondanks dat het ook zwaar voor je zal zijn) je verder zal helpen in je zoektocht naar jezelf en hoe je om kan gaan met 'het leven'. Ik denk dat het belangrijk is dat je achter de reden(en) komt die jou thuis houden. Ik lees regelmatig redenen die jij opsomt maar het lijkt erop alsof dat niet alles is, alsof de kern nog ontbreekt. Wat is die angst die zo diep in jou zit dat je niet durft te bewegen, van je plek af durft te komen? Ben je je eigen geluk niet waard? Niemand gaat jou uit huis halen P&T, je zult zelf de stap moeten zetten. Maar wel: op jouw tijd. Al die goed bedoelde adviezen zijn er om jou aan het denken te zetten, uiteindelijk zul je zelf een keuze moeten maken. Wanneer is de deadline dat je voor de komende x aantal tijd (weken, maanden, jaren) besluit thuis te blijven wonen / uit huis te gaan? Twijfelen is verschrikkelijk vermoeiend.
Past&Today dinsdag 23 oktober 2012 22:06
Mirte je pakt precies dat stukje waar ik zelf ook al zo lang mee zit. Ik heb de kern nog niet te pakken en dát ik hem nog niet weet levert de twijfel op geloof ik.
En *blue-sky* ik ga op zoek met vriendinnen geloof ik.

Dank jullie wel.. ik moet hier echt mee stoeien.
Jaim dinsdag 23 oktober 2012 22:41
heb weinig toe te voegen aan de reacties hierboven. maar vooral, alles op jouw tempo doen.
kruidje donderdag 25 oktober 2012 20:13
Zo'n stap nemen is altijd eng en angstig. Is het misschien zo dat je het voelt alsof je 'verloren' hebt van hem als jij degene bent die het huis verlaat?
Of ben je bang voor de strijd die zal ontstaan? Je ouders zullen het waarschijnlijk niet meteen toejuichen..Bang voor de buitenwereld, die zich af zullen vragen waarom je zo redelijk vroeg uit huis gaat?
Loslaten dan..alles is onbelangrijker dan jij. Jouw wereld moet om JOUW draaien nu. Dat heb je hard nodig en je hebt het verdiend.

Ik denk ook dat de hele situatie thuis energie uit je zuigt. Dat ga je straks allemaal overhouden. En dat eten? Lang leve de magnetron en van brood/soep is ook nog nooit iemand doodgegaan. Er zijn zoveel mogelijkheden om je eten gemakkelijk en voedzaam klaar te maken.
En de rest..dat ga je vanzelf leren. En alles went gauw genoeg.
Misschien eens proefdraaien op een adres waar dat kan?

O 07 mei 2013 Grensoverschrijdend.. ( 3 )
O 03 apr 2013 Frustrerend herkenbaar
O 17 mrt 2013 Morgen mag ik weer... ( 7 )
O 10 mrt 2013 Mag ik mezelf (deels) ontkennen ( 3 )
O 05 mrt 2013 De impact van mijn verleden ( 2 )
O 05 mrt 2013 Het beste ervan maken
O 04 mrt 2013 EMDR sessie ... 6 (?) ( 7 )
O 06 feb 2013 Bij het wakker worden ( 3 )
O 03 feb 2013 EMDR sessie 5 ( 1 )
O 03 feb 2013 Mijn vervolg binnen de therapie ( 2 )
O 29 jan 2013 Uit huis is weggedrukt ( 6 )
O 29 jan 2013 Ziek gevoel ( 1 )
O 27 jan 2013 Emoties tonen ( 2 )
O 24 jan 2013 Tegenstrijdig ( 2 )
O 22 jan 2013 Van kracht naar instorten. ( 6 )

vorige volgende