Depressie

Zo ontzettend flauw! Dan denk je dat het over gaat en je eindelijk beter word! Donder je ineens weer van de trap af terug de kelder in. Het voelt alsof ik opnieuw moet beginnen. Ik wil niet opnieuw beginnen. Ik weet dat het zo werkt. Elke keer dat het goed gaat vergeet ik weer even dat het elk moment weer slecht kan gaan. Als het dan weer gebeurd is het toch weer een schok.

Ik heb eergister uit verdriet en frustratie het hele huis schoongemaakt. Ik heb alle taken van mijn huisgenoten gedaan. Opbergruimtes opgeruimt, wassen gedraait, stof gezogen, gedweilt en alle keuken kastjes uitgesopt. Er zijn meerdere mogelijkheden als ik me rot voel:
1. ik ga opruimen
2. dagen lang in bed liggen
3. bakken en dan zit ik ineens met 6 taarten
4. zielig doen tegen mijn lief
5. de weg kwijt raken, van kamer naar kamer lopen door het huis, niks doen.
Op zulke momenten weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Ik kan dan niet meer logisch nadenken. Vaak vergeet ik ook continu wat ik aan het doen ben. Ik kan dan geen muziek meer horen, niet te veel licht zien en bah. Ik krijg het dan niet voor elkaar om de telefoon op te pakken en ik kom mijn afspraken niet na. Ga ik me dan daarna weer rot over voelen.

Het is vervelend dat een depressie nog steeds niet word gezien als een ziekte (of mis ik iets?). Begrijp me niet verkeerd, ik wil niet zielig doen. Het lijkt er gewoon op dat de mensen om mij heen niet geloven dat dit echt is. Het is geen aandachtszoekerij. Dit is een aangeboren probleem, bij mij in ieder geval. Natuurlijk heb ik er soms minder last van dan op andere momenten. De gebeurtenissen van de afgelopen jaren helpen niet mee. Het ligt gedeeltelijk ook aan mij. Ik kom over als een vrolijk, slim mens vol zelfvertrouwen <-- dat zijn dus niet mijn eigen woorden. Als ik dat ook zo zou kunnen voelen dan, dan dan, nou gewoon. Ik snap het gewoon niet. Ik mag dan een depressief mens zijn, ik ben absoluut niet iemand die overdrijft of zeurt. Als ik me dan een keer rot voel dan mag ik toch wel serieus genomen worden?