Thuisloos

Dat wat vroeger mijn thuis was is vergaan met de jaren. Als ik door het huis heen loop komen de zoete herinneringen naar me toe als vlinders in het zomergras. Dichtbij genoeg om ze te kunnen zien, maar zodra je ze aan probeerd te raken vliegen ze weg.

Ik ben er zo één die het verleden niet los kan laten. Ik wil de veilige geborgenheid van mijn gezin terug. Of misschien wil ik wel gewoon weer veiligheid. Dat gevoel van mogen proberen en falen, want er is altijd wel iemand om je weer overeind te helpen als je valt. De laatste jaren voelt het alsof ik koorddans zonder vangnet.

Eigenlijk heb ik niets te klagen. Ik heb veel vrienden die aan me denken en me kerstkaartjes sturen, ik heb familie waar ik altijd welkom ben, mijn vriend houd van me en ik kan het goed vinden met mijn huisgenoten. Financieel red ik het elke maand (net) en op school gaat het goed. Therapie sleept me door mijn depressie heen (maar wat mij betrefd veel te langzaam). En toch mist er iets.

Ik ben altijd al een neerslachtig persoontje geweest. Tenminste, zo lang ik me kan herinneren. Tot zo ver kon ik er redelijk goed mee om gaan. Maar nu, nu is het anders. De laatste jaren heb ik geen vaste bodem meer onder mijn voeten. Hoe graag mensen er ook voor mij willen zijn, ik kan mijn gevoelens niet meer uiten. Ik wil weer terug in de tijd, ik wil dat kleine meisje zijn dat de gevaren van de wereld niet kent.

Het is een kwestie van accepteren dat het is zoals het is. Er -op z'n oerhollands- het beste van maken. Ik zei al eerder dat ik niet goed was in één stapje tegelijkertijd. Loslaten vind ik nog moeilijker.

Ik heb een huis, maar geen thuis.

03 jan 2012 - bewerkt op 03 jan 2012 - meld ongepast verhaal

Dwaling, man, 123 jaar

Morgenrood dinsdag 03 januari 2012 23:14
Ik begrijp het.
Ik hoop dat je op een dag zeggen kunt: dit is mijn nieuwe thuis en hier voel ik mij veilig.
prinses. dinsdag 03 januari 2012 23:27
Dat gevoel van mogen proberen en falen, want er is altijd wel iemand om je weer overeind te helpen als je valt. De laatste jaren voelt het alsof ik koorddans zonder vangnet

^ Mooi geschreven en heel herkenbaar. Eigenlijk is je hele stuk heel herkenbaar voor mij, had het bijna zelf geschreven kunnen hebben.
Louche woensdag 04 januari 2012 02:36
Heerlijk die nostalgie, er in blijven hangen niet.

Het stuk dat Prinses. aan haalt vind ik ook catchy.
Zeker herkenbaar ja.

Gelukkig geef je zelf al je antwoorden.
Je bent iemand die pessimistisch naar de wereld kijkt, wat jouw bril grijs kleurt (ipv roze) Dus ook jouw mening over jou en jouw innerlijke dialoog..
Iemand die graag vast houdt aan het oude, wat niet noodzakelijk het beste is voor je.
maar vooral weer even klein wilt zijn: niet verantwoordelijk zijn voor je eigen leven. De lasten naast je neer leggen.

De oplossing zou dan kunnen zijn om jezelf aan te leren je glas half vol te zien. Dat kun je trainen.
Als jij met een glimlach door het leven gaat, krijg je doorgaans een vriendelijke begroeting.
Maar vooral het contact dat je met jezelf hebt.
Je kunt de dingen die je verlangt (liefde, een schouderklopje, enz) namelijk ook aan jezelf geven.
Het is aan jou de keuze: ben jij je grootste vijand of je eigen beste vriendin?
Verwelkom verandering, zie het als een avontuur met nieuwe zaadjes die kunnen ontkiemen.
Het in zien dat het los laten van het oude... ruimte schept voor het nieuwe.
Ook zou je voor jezelf kunnen zoeken naar een uitlaatlkep waarin jij de "controle" over jezelf even naast je neer kan leggen. Ontspanning opzoeken om jezelf te vertroeltelen..... Iemand moet het doen

O 15 mrt 2012 Ik weet het niet.
O 26 jan 2012 agressie 18+
O 25 jan 2012 Huh?
O 23 jan 2012 Depressie
O 23 jan 2012 Weekend 18+
O 17 jan 2012 Stom verslag. ( 1 )
O 16 jan 2012 Huishouden ( 4 )
O 15 jan 2012 Waarom? ( 6 )
O 15 jan 2012 Ik ( 1 )
O 09 jan 2012 Rust
O 04 jan 2012 Verwachtingen ( 1 )
O 03 jan 2012 Thuisloos ( 3 )
O 03 jan 2012 alleen zijn. ( 4 )
O 28 dec 2011 Keuzes ( 1 )

vorige volgende