alleen zijn.
Ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Zo af en toe ben ik het zat om me sociaal te gedragen of rekening te houden met mijn mede mens. In mijn hoofd word ik dan ook redelijk gemeen. Tijd om me even terug te trekken!
Meestal gaat het goed. Ik ben alleen, lees een boek, schrijf, teken, ruim mijn kamer op.. maar af en toe (zoals vandaag) gaat het fout. In eerste instantie vind ik het fijn dat er niemand om me heen is, maar al snel word ik steeds verdrietiger. Mijn gedachte gaan er met me vandoor. Ik ga me zorgen maken over van alles. Opeens weet ik niet meer wat ik met mezelf aan moet. Dan weet ik ook niet zo goed wie ik moet bellen. Wat ik moet doen. Langzaam worden mijn gedachttes steeds gestoorder.
Nu zit ik op mijn kamer. Er is niemand thuis. Ik heb net een klasgenootje gebeld. We hebben even over school gepraat en wat andere onbelangrijke dingen. Maar het heeft niet geholpen. Ik vraag me af of er iets mis met mij is, of ik ooit ophoud depressief te zijn, of het wel nut heeft om het gevecht aan te gaan, waarom ik nooit iets afmaak, of ik het wel in me heb om mijn school af te maken, wat ik moet doen als ik het niet haal, you get the point.
Het voelt nu alsof ik alleen maar rondjes kan draaien en gedoemd ben altijd op de zelfde plek terug te keren.
Dwaling, man, 123 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende