Deze storm moet eens gaan liggen.

Trigger warning - seksueel misbruik.





















Die klote tafel, die godvergeten klote tafel en al die fragmenten die nu voorbij schieten. Mijn god, zoveel, zo heftig en zo intens.

Wat heb ik het vaak uitgegild, zeker in het begin. Fuck off, ook dit ging om macht en vernederen.

Met geen woord zou ik ooit kunnen beschrijven hoe het voelt om vast te staan aan een tafel en niet te kunnen zien wat jullie doen en wie het doet. Niet de pijn die het doet als er onverwacht iets gebeurt. De pijn die je voelt door de schrik waarbij je lijf in oerinstinct reageert, terwijl je je benen niet kan bewegen en soms ook met je armen vast zit. De kracht die je hebt op zo'n moment en die vrijkomt. Tegelijk, kan je dus niets, dat gevoel. Ook, het gevoel in mijn lijf bij jullie daden. Die pijn, ik kan het niet beschrijven en jammer genoeg kan ik het wel nog voelen. Naast deze fysieke pijn is er de psychische pijn, de vernedering, de schaamte en ook die, laat zich moeilijk met woorden omschrijven. Gewoon omdat het teveel is om te moeten opschrijven.

Die verrekte tafel, al die keren, veel te veel en veel te vaak stond ik daar. Voor de rest van mijn leven getekend, kapot gemaakt van binnen en waar littekens aan de buitenkant vervagen, gebeurt dit binnen niet. Ze worden alleen maar erger, groter, zo aanwezig, zo intens. Hoe kan ik ooit deze stroom van herinneringen stoppen? Hoe kan ik ooit hiermee leven?

Die tyfus tafel, dat kleine topje op de grote berg herinneringen.

Er zal nooit genoeg inkt zijn, nooit genoeg papier om alles op te schrijven. mijn hoofd zal altijd deze warboel blijven, met al die oppoppende situaties, mijn hoofd is voorgoed volgegoten met zwarte drab van situaties waarbij ik werd vernederd, onteerd, gekleineerd en gekrenkt tot op de kern van mijn bot. Ik leek misschien onverwoestbaar, maar ik was alles behalve dat. Jullie hebben me kapot gemaakt, geruïneerd. Het heeft even geduurd, maar, het is gelukt. Ik ben gebroken, kapot, niet maakbaar, compleet verwoest. De gevoelens die daarbij komen, ook deze zijn niet te beschrijven. Het is teveel, alles is teveel. De hoeveelheid letters duizelt me nu al, of nee, ik word letterlijk licht in mn hoofd van de herinneringen en herbelevingen. Damn this.


Ik kan dit niet.


overal waar je kijkt
komt er geen eind
aan het donker
overal waar je loopt
zakken je voeten
steeds dieper
en dieper weg
in de grond

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

overal om je heen
komt er geen eind
aan het donker
alles raakt kwijt in de storm
maar wie alles verliest
vind zichzelf op een dag
weer terug
als een mens