Nachten met herbelevingen

Ik wil dat het stopt alleen er zijn nachten dat het niet stopt en dat ik het niet onder controle krijg. Nachten waarbij ik van herbeleving naar herbeleving ga en waar het pas stopt als het buiten weer licht wordt. Ze blijven komen, die mannen blijven komen, ze blijven mij gebruiken, ze blijven dingen vragen die ik niet wil maar in die tijd niet mocht weigeren. Het stopt niet, ik heb geen controle hierover en ik word volledig overspoeld. Alles wat ik ooit hoopte te kunnen vergeten komt weer voorbij,scherper dan ooit. Het misbruik is zo levensecht dat ik het voel en dat ik zelfs die verschrikkelijke lucht uit dat huis weer ruik. Dus ik haal mn bed af, want misschien zit er wel een bepaalde geur in mn lakens, ik bestel een nieuw dekbed, was mijn lakens met extra wasmiddel voor de lucht en ik maak mn bed weer op. Ik spray extra roomparfum maar het helpt niet, weer komt het terug, weer die lucht die gevangen in mn neus lijkt te zitten. Het is een ranzige lucht van rottend fruit gemengd met de lucht van seks, want op de een of andere manier roken al die kamers zo. En de lucht van seks kan ik niet omschrijven maar is heel specifiek aanwezig in mn neus, die lucht was vooral in de kleine kamer daar aanwezig, daar kon ook niet goed worden door gelucht, maar dat hele huis rook anders..

Na twee nachten vol ellende, paniek en pijn besluit ik nu om een sjaal over mn gezicht te leggen volgespoten met parfum, ook dit doet zijn werk niet.

Deze nacht besluit ik om dan toch een cocktail met rustgevende medicatie te nemen. Ik ben er geen voorstander van want ik vind dat ik deze paniek zelf de baas moet kunnen zijn alleen ik ben gewoon nog niet ver genoeg om dat te kunnen, blijkbaar. En na zo weinig slaap kan ik de situaties ook niet meer aan, de pijn te heftig, de vernedering te intens. Rot gewoon allemaal op, ik kan geen mannen handen meer verdragen in de buurt van mijn lichaam en sta niet meer voor mezelf in.

Overdag ben ik een tikkende tijdbom, ik weet zelf niet welke trigger gaat zorgen dat ik over de lijn ga en welke mij volledig in paniek weg laat vluchten.

Ha, ik ben bang voor mijn eigen woede, want het is een niet te beschrijven immens grote woede. Laat ik het lekker op mezelf richten dan want die pijn kan ik ook alleen vergeten door mezelf meer pijn te doen dan toen en het is zo ongezond om in deze coping terug te schieten alleen ik ben niet capabel genoeg om het anders te doen.

Het is gewoon te veel, veel te veel.