Woordenkots

Het is een zooitje in mn hoofd, er dwarrelen zoveel dingen rond en ik probeer het te ordenen. Alles wat er uit komt is een golf aan woorden die niet altijd een samenhangend geheel maken. Maakt niet uit, wat er uit komt is in ieder geval een dwarrelen minder.

Ergens onderweg heb ik bedacht dat ik niet meer bang ben, nooit meer. Niet bij geen een herinnering van toen en ook niet bij wat er gebeurde en waar ik geen herinnering van heb. Ik ben niet meer bang, als het kon bedacht ik dat ik nooit bang geweest ben. Ergens binnenin mij weet ik dat ik mezelf voor de gek hou alleen niet bang staat mij beter.

Uiteindelijk was het zo, ik was altijd bang. Bang dat de pijn nooit meer weg zou gaan, bang dat er nog iemand zou komen, bang voor de tijd die het duurde, bang voor in welk gat ze nu weer zouden gaan, bang voor mijn eigen reactie, bang dat ze zouden denken dat ik het lekker vond of plezier had, bang dat ze mijn schreeuw verkeerd zouden interpreteren, bang voor wat ik zou proeven als ze mijn mond in kwamen, bang voor dat huis, bang in elke auto die tot hun bezit hoorde, bang om te kijken als ik op de hoek van een straat kwam (wie zou daar staan? Zou iemand mij daar opwachten), bang om alleen te lopen, bang om alleen te fietsen, bang om naar school te gaan, maar ook, bang om naar huis te gaan. Ik was nooit, helemaal fucking nooit, niet bang en dat duurde veel langer dan de twee en half jaar dat ik hun bezit was, helaas. Zelfs nu nog probeert die angst terrein te winnen, want elke man is een potentiële verkrachter. Nog steeds voel ik die angst als ik een hoek om moet of langs een van de plekken ga. Ik vecht echt heel fucking hard om dit de baas te kunnen zijn. Alleen het voelt als zo'n oneerlijke strijd waarvan ik niet weet of het ooit uit gestreden is. Wat als deze strijd alleen verliezers kent?

De angst verdween, jazeker, als ik liters wijn dronk of flessen sambuca, gin of wodka. Om het half uur wat wit poeder in m'n neus maakte dat ik nog sneller die angst vergat. Ik liep soms zelfs vrij en vrolijk over straat, zonder problemen met onzichtbare hoeken. Ik stop niks meer in mn neus en drink bijna nooit meer, er moet toch ook een andere manier zijn? Nee nu is het zo, zodra de angst onder de , 40/30% zakt dan besluit mijn hoofd wel om een situatie af te spelen waardoor het in volle glorie weer terug is. Ik weet niet of mijn vechtlust onuitputtelijk is, ik weet niet hoelang ik het nog volhoud om te proberen en juist wel te doen. Ik wil niet meer terug naar de alcohol en drugs tijd alleen weet wel hoe ik kon vergeten, voor even in ieder geval.. (and then again, nee, ik begin niet meer aan de drugs want ik weet zelf ook dat ik het niet bij recreatief gebruik hou, same met alcohol. Er is een reden he waarom ik dat niet in huis haal)

Ik ben gewoon zo bang voor het moment dat ik het niet meer kan en ik niet blijf staan. Ik bleef al zolang staan ondanks alle stormen die om me heen plaats vonden. Het waaide, windkracht 12, ik bleef staan, het stormde, hagel, sneeuw, regen, een aardbeving of andere natuurramp, ik bleef staan. Alleen hoeveel kan ik nog hebben? Mijn benen voelen heel breekbaar en mijn lijf fragiel. Zal een zuchtje nu genoeg zijn om mij te laten omvallen?

Opgewekter, zeggen ze. Ik zou zeggen opgeruimder, misschien. Praten over wat er toen gebeurde ruimt iets op. In mn hoofd zat een kamer die ik zeer zorgvuldig had afgesloten met een slot, of tien. Ik kwam er zo goed als nooit, alleen in mijn dromen (nachtmerries) kwam er weleens iets uit die kamer, dat stopte ik vervolgens weer zorgvuldig in een of ander stapel kastje waar de narigheid zich ook al aardig op stapelde. Die kamer staat wijd open nu en nog steeds komen er nieuwe dingen tevoorschijn. Die kamer staat dus voor twee en een half jaar aan mishandeling en misbruik, want dat was daarin opgeborgen. Hoe zou het zijn als ik er met een grote bezem doorheen kon en alles verdween? In die kamer liggen honderden, nee, duizenden verkrachtingen onder het stof. Samen met geweld, verbaal en fysiek. Allemaal zorgvuldig uit mijn geheugen gewist, (o how i was wrong / DACHT IK). Er staan ontelbaar veel mannen die allemaal een stukje van mij pakte, zoals ik eerder al schreef, samen namen zij alles. Ik kan doen alsof het een kleine kamer is alleen het is een immens grote kamer met enorm veel gevoel. Niet onder woorden te brengen want, te veel. Ik kan het niet in ieder geval, want wat is het nou eigenlijk? Welk gevoel komt wanneer onder het stof vandaan en voel ik dit of moet ik dit voelen?

Ik weet alleen dat ik die narigheid liever onder de grond begraven had omdat dat meer kans van slagen had gehad, onder het stof is één keer blazen en HALLO daar zijn we weer. God wat zou ik graag willen dat het allemaal vertrekt, elke situatie, elke man, elke vezel, elk gevoel.

(Zo toepasselijk weer) They buried me alive

Hoe ik uit alle macht onder de grond vandaan probeer te komen en waar elke handvol zand weer terugstort in mijn hoofd als een stortvloed herinneringen. Ik maar graven om weer boven te komen, wat een fucking lelijke beeldspraak. Het is precies wat er gebeurd en alle grond die in de vorm van herinneringen terug mijn hoofd in komt maakt dat ik zwaarder ben. Steeds moeilijker wordt het om boven te komen met al dat bijkomende gewicht.

Totdat het stopt, ik vecht niet meer, ik adem niet meer. Het is voorbij en dat geeft meer rust dan ik zou willen toegeven.