Boos

Ik ben boos om alle tijd die me is afgenomen. Om mijn jeugd, mijn kindertijd maar ook alle jaren erna. Ik heb nooit een kans gehad. Al die jaren deed ik mezelf geloven dat ik alle kansen die ik had liet liggen, ik had immers de hersen capaciteit om écht iets te doen, het is niet waar. Ik had die capaciteit misschien maar ik had ook iemand nodig die mij begeleidde daarbij, most likely, een ouder. Ze waren er niet, allebei niet en ook dat is mijn gemis.

Hoe vaak zei ik niet dat alles, Ach ja why not, om een reden zo was gelopen. Waar ik stond was immers ook prima. Mijn doorzettingsvermogen bracht mij namelijk nog een, bijna cumlaude, hbo papier met een torenhoog scriptie cijfer. Nobody cared en werk nu op een niveau 3 functie.

Alleen het had anders kunnen gaan, makkelijker moeten zijn. Ik heb me altijd moeten bewijzen, ik was altijd 'die leerling' die als eerste uit een les gezet werd, ook als de reden een andere leerling was. Dat begon al op de basisschool en had zo niet op deze manier gehoeven. Keer op keer is er, mi, gefaald in dat fucking onderwijs.
Ik had misschien de hersen capaciteit, gezien de maximale cito score en inderdaad, dom is wel een van de laatste dingen die ik mezelf zou noemen. Alleen ik had ook het verhoogde sociale, ik maakte contact met alles en iedereen, ik zag geen gevaar en liep, jawel, in minimaal zeven sloten tegelijk. Altijd. Dit was op de basisschool ook al duidelijk en ondanks alles, of misschien wel door alles, kreeg ik een uitzonderingspositie. Ik doubleerde niet in groep 3, de andere twee van de taal bijles wel. Vanaf groep 4 zat ik met tafel en stoel onder het bord, niet in een groepje want ik was zogenaamd een stoorzender voor de andere leerlingen, want na een woord begreep ik het en raakte afgeleid, dus voor het bord, met voor alles extra boeken met opdrachten. Als er vrij gewerkt mocht worden (dat was in mijn tijd op mijn basisschool in de schoolbibliotheek met informatieboekjes ed) dan mocht ik nooit uit zicht van conciërge juf of meester, gebeurde dit wel? Dan werd ik bij de voorkamer/ wachtkamer van de directeur gezet en mocht ik daar een extra werkstuk maken, uiteraard in het zicht van de directeur die door een raampje mij kon zien werken. Vanaf groep 6 stond er standaard een tafel met stoel buiten de klas waar ik vaker aan werkte dan mijn tafel in de klas. Want ik werkte weleens vooruit en ipv dit toe te juichen, werd ik buiten de klas gezet met extra werk, want ik zou niet kunnen luisteren bij de uitleg, omdat ik het werk al gemaakt had. In groep zes ook heb ik het laatste half jaar niet meer mogen mee gymnastieken, omdat ik via de springplank en trampoline een dubbele salto schroef had gedaan (geleerd bij turnen, wat ik op dat moment vijf keer per week op hoog niveau deed (het enige waar ik echt heel veel plezier in had en waar ik wel goede herinneringen aan heb)) terwijl de juf twee stappen te ver stond en me nooit had kunnen opvangen als het mis ging. Like i care, mijn probleem toch als het misging én het ging goed. In groep 7 mocht ik in de kleine pauze niet meer naar buiten omdat ik gevochten had met een meid die in groep 8 zat en mijn vriendinnetje uit groep 6 (van het bijles groepje in groep 3) treiterde. Ik sloeg door terwijl al lang en breed (blijkbaar) duidelijk was dat ik de sterkste partij was. Ik kreeg de schuld en mocht niet meer tegelijk met groep 8 naar buiten. Dag pauzes, ik heb een hoop extra werkstukken moeten maken en uit verveling (want alle informatie boekjes waren uitgelezen) de eerste twee delen van de driedelige dikke van dale gelezen. In groep 8 werd mijn tafel naar de achtermuur verplaatst waardoor ik dus met mijn rug naar de klas zat. Ik had inmiddels al het basisschool werk af dus kon alleen maar voor afleiding zorgen. In groep 8 ook besloten mijn ouders te verhuizen en moesten wij de laatste drie maanden op een andere school afmaken. Echt een onbegrijpelijke keuze, maar ok, wat moet dat moet. Ik mocht hier wonderwel naast een klasgenoot zitten! Wel eentje die net als ik slim was en naar het vwo gymnasium zou gaan. Buiten de klas stond al een tafel met stoel klaar, die na twee weken weggehaald is omdat ik (uit woede) de stoel door het raam van het handvaardigheidlokaal gegooid heb. Naast het weghalen van de stoel en tafel werden ook de deuren op slot gedraaid, ik was namelijk een wegloper.

Er was blijkbaar geen andere manier om met mij om te gaan dan die uitzonderingspositie, het altijd ontzeggen van iets, het uit de les zetten en het wegnemen van buitenspeelpauzes.
Op de middelbare school stopte het niet. Ik kwam inderdaad met het meisje naast wie ik in groep 8 zat in de vwo+ klas (een min of meer directe toegangsklas naar gymnasium met alle bijbehorende vakken (ook Grieks en Latijn)) maar ik kwam ook bij twee jongens, waarvan 1 twee klassen over geslagen had en de ander eentje, en een meid die ook altijd weg of anders werden gezet. Wij werden de terror van die klas. Spijbelen, blowen, brutaal. Ja, we waren vervelend en verdienden alle straffen die we kregen, absoluut. Alleen verdiende ik het laatste niet, ik mocht namelijk als enige van de vier niet meer terug komen op school. De andere mochten een jaar overdoen of afstromen en naar het tweede jaar. Nooit begrepen waarom ik weg moest, maar prima. Ik kon zomaar in een 2e klas mavo havo terecht en werd de eerste les uit de klas gezet door mijn mentor. Een gesprek volgde, wat doe je niet als je er uit wordt gestuurd, niet spijbelen en alles kwam aan bod.

De rest is history. Want ik ging wel weg en ik spijbelde ook. Vervolgens kwam ik hem tegen en veranderde mijn leven in een hel.

Ik was wél slim genoeg om toetsen te doen maar niet slim genoeg om mezelf een kans te geven om niet in de situatie te belanden waar ik in kwam. Ik was ook niet slim genoeg om mezelf hiervan niet de schuld te geven, ik was niet slim genoeg om eerder weg te gaan en ik was niet slim genoeg om dit niet te laten gebeuren. Ik was in heel veel opzichten niet slim genoeg en besef me nu dat ik naïef, onwetend en vooral heel jong was.
Nu ben ik slim genoeg om te beseffen hoeveel kansen ik niet gemist heb maar mij zijn afgenomen door hoe er met mij werd om gegaan. Het was niet mijn schuld, niks is ooit mijn schuld geweest en het enige wat ik mezelf wel kwalijk neem is dat ik niet slim genoeg geweest ben om veel eerder in te zien dat ik mezelf niet de schuld had mogen geven. Niets van alles wat gebeurde was mijn schuld, ik was een kind dat kapot is gemaakt door volwassenen, beginnend bij mijn eigen moeder. Chapeau voor dat.

Dus, ik ben boos. Op m'n moeder, op m'n vader, op alle volwassenen die mij in mijn kindertijd niet net als andere kinderen konden behandelen, op hem en op alle mannen die bewust dingen deden met een kind die je niet hoort te doen met kinderen. Ik ben oneindig en niet in woorden uit te drukken oneindig boos.

Om alle kansen die ik niet gekregen heb maar alles wat ik wel gechased heb, om alles wat niet is komen aanwaaien (ondanks dat mensen dat zeiden of dachten (schoolwerk ging mij immers ogenschijnlijk makkelijk af en niets is minder waar)), om alles wat mij is afgenomen en om alles wat ik nooit heb bereikt.

Mijn leven is nooit makkelijk geweest maar met een beetje geluk kan ik nu het tij keren en er wat van maken. I will try.

20-02-2025