E-mail.

De tijden dat ik nadenk over mijn problemen zijn lang, ingetogen en verdrietig. Dan verlies ik de moed in het leven, in mezelf en in de toekomst, waar ik altijd weer bang voor ben. Ik kreeg een mailtje van mijn opa en oma, de meest gevreesde mail die ik ooit heb moeten openen, maar uiteindelijk deed ik het. Ik stelde het uit; ik wilde het niet, bang voor wat erin stond, maar het viel gelukkig mee. Ze accepteren dat ik niet langer als mijn biologische geslacht door het leven kan en wil gaan. Ik heb die verandering doorgebracht en ik blijf bij mijn keuze dat mijn momentele geslacht niet bij me past. Je kan me mismaakt noemen, vies, eng, vreemd of raar, maar het doet me niks. Heel lang heeft het me iets gedaan wat mensen over me dachten. Vroeger was ik altijd het meisje dat gelukkig en meisjesachtig moest zijn. Bij de groep van meiden moest hoorde, terwijl ik hunkerde om bij de jongens te horen. Het was alsof ik in een onzichtbare kooi zat waar ik maar niet uit kon ontsnappen. Ik moest en zou naar de jongenskant gaan, maar hoe hard ik ook probeerde de ijzeren palen van de kooi doormidden te zagen, het lukte me niet. Altijd stopte ik die gevoelens weer weg. Ik was een meisje en zo hoorde ik me te gedragen, maar diep vanbinnen was er dat altijd terugkerende verlangen, groter dan ooit. Steeds sterker groeiend totdat ik het niet meer aankon. Het kwam eruit, op een andere manier dan ik eigenlijk wilde, maar het was een stap: lesbisch zijn. Leerlingen uit het eerste leerjaar van de middelbare school snapten het niet. Klasgenootjes renden weg als ik de meidenkleedkamer binnen kwam lopen, zo schuw als een in de winter teruggetrokken egel in zijn holletje. Ik moest sterk zijn van mezelf en ik worstelde me door die vreselijke dagen van pijn. Ik had niemand waar ik op kon steunen, dus het toilet was in de pauze mijn beste vriend. Nog steeds af en toe, maar ik wil de toiletten ontwijken omdat het me elke keer weer confronteert met het feit dat ik niet het geslacht heb dat ik wil hebben. Het leven is makkelijker geworden en ik moet niet meer te lang over deze tijd gaan nadenken, want dat laat me weer overstromen in een regenvloed vol negatieve herinneringen die me vervolgens diep in een draaikolk meesleuren. STOP!

Dat was het verleden, toen ik zei dat ik jongen wilde zijn, werd het erger. Mensen noemden me "het" en wisten niet wat ze ermee aan moesten. Meisjes vloekten als ik het kleedlokaal binnen kwam lopen. Als ik naast ze zat, schoven ze minstens vierhonderd meter van me vandaan, zodat ze maar niet besmet zouden worden met het jongensvirus dat ik had. Tijden veranderen en het gaat nu beter. Ik zit in de vierde en de enige echte vriendin die ik heb is M. Ik deel nu al alles met haar, al is het schooljaar nog maar net begonnen. Ze is anders dan alle in hokjes denkende personen bij ons op school, ze is belangstellend en een supergoede vriendin. Het blijft natuurlijk jammer dat jongens maar niet bevriend met me willen zijn door de omstandigheden, maar ik snap het. Ik ben en blijf eng, tot mijn achttiende. Op mijn achttiende gaat alles veranderen. Ik heb mijn hormonen, ik krijg mijn operaties en ik begin een nieuw leven op mijn achttiende. Het duurt nog drie jaar, in ieders ogen kort, maar voor mij lijkt het nog eeuwen te duren. Ik zou willen dat ik morgen achttien werd. Niet omdat ik dan volwassen ben, of omdat ik dan uit huis mag. Ook niet omdat ik dan mag auto rijden of mag doen wat ik wil. Nee, ik kan dan een nieuw leven beginnen; iets waarover ik van kleins af aan al over droom. Ik ben dan een jongen en niemand zal mijn verleden OOIT komen te weten. Ik ben Milan, een doodnormale jongen, toch?