Hypnose.

Oké, ik zocht een online dagboek en ik hoop dat er ook mensen zijn die er soms op reageren, dat zou in ieder geval leuk zijn. Het hoeft niet; ik schrijf graag en het maakt me niet uit wie het leest, al leest alleen de computer zelf het (wat ik overigens al vaker heb meegemaakt). Ik zal me in mijn eerste dagboek even voorstellen aan jullie. Ik ben Milan, ik ben 15 jaar en mijn hobby's zijn schrijven (mijn grootste passie), lezen, gitaar spelen, tekenen, muziek luisteren en films kijken. Ze noemen de mens een "kuddedier", wat bij mij geloof ik niet in mijn woordenboek staat. Af en toe wat gezelschap is wel oké, maar het liefst zit ik alleen in de natuur, waar ik verliefd op ben, net als dieren. Als je aan mij vraagt wat ik later wil worden is dat antwoord heel duidelijk: SCHRIJVER en dat zal ook niet meer uit mijn geheugen gewist worden. Eens zei een leraar in de film "that's what I am"; "I'm a writer, that's what I am". Ik bleef het hardop voor mezelf herhalen en het beeld klopte en klopt nog steeds. Er is geen mooier geluid dan het krassen van een blauwe inktgoedje over een nog helemaal blank papier, het liefst in de natuur langs het water. Water inspireert mij; een prachtig geluid waar ik dagen naar zou kunnen luisteren zonder me ook maar te vervelen. Een ander mooi geluid is het indrukken van de toetsen op je toetsenbord, waardoor een verhaal ontstaat. Als ik mensen op school een tijd lang zie typen zonder aan hun muis te komen, wil ik het liefst achter hun computer kruipen en kijken wat ze aan het typen zijn. Ik kan uren naar dat geluid luisteren en kijken naar de handen van een beeldschoon meisje dat standaard elke dinsdag als ik twee tussenuren heb, naast me aan een computer plaatst neemt. Ze mompelt wat in zichzelf, strijkt haar bruin met blond geverfde haar uit haar gezicht en neemt goed plaats op de stoel. Ze begint te typen, met van die lange, dunne vingers die vlot over de verschillende letters heen strijken. Haar lange nagels steken nog net boven de gleuf tussen de toetsen op het toetsenbord uit. Als ik kijk naar haar prachtige, lichtbruin getinte handen, die lijken als van een barbiepop: glad en perfect, dan word ik zo gehypnotiseerd dat ik een kwartier lang niet terug kan komen naar de bewoonde wereld. Haar nagels perfect wit en lang, sexy glijdend over de toetsen. Elke dinsdag kwam ze. Ik wist wanneer, kon bij de deur gaan staan op welk tijdstip ze zou komen. Dan ging ze zitten, eerst haar hand op de muis en haar andere hand op haar wang. Haar spierwitte nagels waren zo lang dat ze krasjes maakten op haar gezicht en je zag haar denken: sexy en serieus. Na een kwartier ging ze weer weg, dan lachte ze nog een keer naar me en liep ze heupwiegend weg. Net zo sexy als haar lange witte nagels, waardoor ik elke keer weer gehypnotiseerd werd.
Ik heb geen oogje op haar. Ze zit in de onderbouw en bovendien weet ik nog niet eens hoe ze heet. Ik kan niet verliefd worden op iemand die ik niet ken, maar ik ben gewoon gehypnotiseerd door haar perfecte handen. Haar slanke vingers die ze allemaal onafhankelijk laat bewegen. Vrouwenhanden met lange nagels, dat vind ik echt mooi. Niet van die nepnagels die ze er maar even op plakken, maar van die echte, rond gevijlde nagels; spierwit en ongelakt. Soms bijt ze er zachtjes op en dat laat een vloedgolf door mij heen brengen. De sexy vrouwelijke gladde handen, die lijken getekend door een tekenaar met het dunste penseel, gekleurd met de meest egale kleuren die een schilder kan mengen en de meest natuurlijk witte kleur die een vrouw kan hebben aan het einde van haar nagels. Dát is voor mij pas hypnotiserend.