Het onverwachte.

Gymles. Gewoon, zoals elke andere, zo begon het. Een kwartier lang zitten in de kleedkamer om vervolgens in alle vaart drie minuten tijd te hebben om om te kleden. Gym. Bij veel mensen een haatvol vak, maar dan zijn er nog de gespierde jongens en de huppelende meisjes die er wél zin in hebben. Ik niet, zoals zovelen. We gingen basketballen. Zoals we zovaak doen. Mijn gymlerares en tevens mijn mentor is niet zo origineel om iets anders te verzinnen dan hockey, basketbal, voetbal of handbal. Ik vind het niet erg, dat is ten minste beter dan al die achterlijke kunstjes moeten doen zoals over de kast springen of handstanden maken. Walgelijk. Hoe dan ook, even to the point. Het verhaal heet niet voor niets "het onverwachte", want dat gebeurde namelijk. Ik vertel je even over een aantal groepen bij ons in de klas. Je hebt de "Macho's", de gespierde jongens die alles bij gym kunnen en indruk willen maken op de meisjes. Dan heb je de "Sletjes", de meiden met hun korte gymrokjes en hun huppelende houding. Ja ROKJES, bij gym. Oké, dat is dus groep twee. Dan heb je nog de "Nerds", onzijdig geslacht. Het zijn de meiden en de jongens. Flinterdun en hebben geen kracht, dus gym gaat voor hen te ver. Als laatste groep heb je de "Dikke", daar behoor ik bij. De mensen met overgewicht die een conditie van nul komma nul hebben. Welgeteld is er maar één in onze klas: ik. Er zijn nog wat meisjes die wat dikker zijn, maar ze hebben geen overgewicht zoals ik. En die gymles gebeurde Het Onverwachte, ja met een hoofdletter O, want het was een bijzondere gebeurtenis. Zoiets dat maar één keer gebeurt en dat je niet snel vergeet. We basketbalden dus. Saai: vier teams, 19 personen, waarvan drie op de bank vanwege vergeten gymspullen of een blessure. Een meisje uit mijn klas, die behoorde tot de... Ik weet niet. Ze behoorde niet tot één van die groepen en eigenlijk denk ik nu ook heel erg in hokjes. Althans, zo voelt het. Ik plaats stuk voor stuk de mensen in hokjes en dat is best racistisch, maar het is even voor het voorbeeld en de verschillen in onze klas - die tamelijk groot is. Dat meisje behoort tot haar eigen groep, beter? Haar groep heeft geen naam, alleen het feit dat ze niet goed is in gym en altijd als een zoutzak in het veld staat. Ze heeft - net als ik - de conditie van een vuilsniszak (zo noemt ze haar conditieniveau). Tijdens basketbal zat ik in een andere groep en zat op de bank. Zij was aan het spelen. Onhandig rende ze door het veld en de bal was veel te zwaar als ze hem ving, wat ook met veel moeite lukte. Ze had de bal, stond dichtbij het net van de tegenstander en keek twijfelend. "Kom op!" dacht ik. Normaal zou ze de bal naar een medespeler hebben gegooid om er zelf vanaf te zijn, maar aangezien ze zo ideaal voor het net stond en de kans om te scoren groot was - als je fatsoenlijk mikte. Ze pakte de bal op haar linkerhand en gooide richting het net. Ik kon niet geloven dat ze dat überhaupt al deed. De bal maakte een rare zwiep naar het bord achter het net, waar het buiten het zwart geschilderde vierkant stuiterde. "Shit, mis", dacht ik. Maar het leek alsof de bal zich bedacht en hij viel met een soepele beweging door het net naar beneden. Hij zat, hij zat! Het meisje dat het slechtste was in gym in de klas, had gescoord! Een applaus kwam vanuit de kijkende teams en de spelers in het veld. Het was niet te geloven. Je moest het gezicht van dat meisje zien. Het was... Ik kan het niet beschrijven. Ik heb nog nooit zó'n glimlach op haar gezicht gezien. Ze straalde, ze werd wakker. Alsof ze al die tijd in een winterslaap was en nu opbloeide in de Lente. Het was bijzonder om te zien, spectaculair. Het Onverwachte was gebeurd. Iets wat niemand, maar dan ook niemand had kunnen dromen en het was... Onbeschrijfelijk.