Oude liefde.

Het was vorig jaar toen ik haar voor het eerst echt zag. Ze zat in hetzelfde leerjaar en ik vond haar meteen al bijzonder. Haar rode haren en haar schattige sproetjes. Haar kledingstijl die anders was dan van de normale versie meiden op school. Het was mooi, prachtig zelfs, dat moment waarop je iemand ziet en je denkt: "wauw". Je als een blok valt voor die ene blik in haar geelgroene ogen, in haar mooie loopje hoe ze rennend door de gangen gaat op zoek naar haar lokaal. Die ene stem die je steeds maar weer blijft horen als ze iets zegt. Toen ik haar ontmoette, ik bedoel écht ontmoette, wist ik even niet wat ik moest zeggen of doen. De organen in mij stopten een seconde met functioneren, terwijl mijn hart in mijn hele lichaam tekeer bonkte. Dee emoties vloeiden door mijn lichaam en als een diffusie ging een warme gloed door mijn lijf. Ik viel als een blok voor haar, en gek genoeg zij ook voor mij. Het was als een sprookje dat voor mijn eigen neus uitkwam. Een sprookje waar ik mijn leven lang op wachtte en nu voor me stond, verlegen lachend om naar haar huis te gaan, waar we voor het eerst kusten. Ze keek me aan en zei dat ze echt van me hield. Ik wist het. Ik zag het. Aan de manier waarop ze naar me keek, als ze me zag haar gezicht dat opklaarde en de diffusie die weer door mijn lichaam heen en weer gonsde van warmte. De dagen met haar waren fantastisch. Elke avond als ik in bed lag speelden de beelden die die dag tussen ons waren gebeurd zich af in mijn hoofd. Opnieuw en opnieuw, totdat ik dromend over haar in een roezige slaap viel.

Het ging slechter. Ze vertrouwde me meer dan honderd procent en al haar problemen kwamen tevens bij mij te liggen. Haar eetstoornis, haar slechte band met haar ouders en de biseksualiteit die niemand accepteerde. Toen was ik nog een meid die vrolijk en lesbisch door het leven ging, met haar aan mijn zijde. Maar ik ontwikkelde langzaam het kwellen in mijn eigen lichaam. Mijn huid die niet meer bij me paste, die als een afgedankte cocon van een pasgeboren vlindertje op de grond viel en dood was. Zo voelde mijn lichaam: dood. Niks meer waard en afgedankt vond ik het. De vrouwelijke kenmerken waren vol in ontwikkeling en ik kreeg er een steeds ergere afschuw voor. Ik kon er met niemand over praten, want niemand zou het snappen. Ik wilde er ook met niemand over praten, omdat ik me ervoor schaamde. De dagen werden voor mijn gevoel grijzer, de wereld verloor in mijn ogen de kleur die me altijd zo vrolijk maakte als ik naar huis fietste. Ze zag dat ik een een neerwaardse spiraal kwam en ze probeerde me eruit te halen, maar de stroming was te sterk. Ik moest het geheim houden, want ik was niet normaal. Op een dag werd het me allemaal te veel. Mijn eigen wereldvreemde gedachten en haar problemen kon ik niet meer verdragen. Ik besloot onze relatie op de pauzeknop te zetten en dat gebeurde. Ik dacht nog vaak aan haar en praatte af en toe nog met haar. Maar als water dat door mijn hand glipte, verloor ik haar steeds verder. Ze zwom verder in de brede rivier. De stroming te snel, ik te sloom met haar achterna zwemmen.

Ik merkte hoe erg ik haar miste. De dagen waren leeg en somber, maar ik moest eerst voor mezelf alles op een rijtje krijgen. Na een lange tijd lukte dat en langzamerhand ging het beter. Nu, een jaar later denk ik nog elke dag aan haar. Ze was en is de liefde van mijn leven die ik maar niet kan vergeten. Laatst stond ze alleen in de pauze en ik ging bij haar staan. Ons contact kwam weer terug en ze is verliefd, maar niet op mij. Ik denk elke dag aan haar en ben blij dat ze weer terug is in mijn leven, al is het als een gewone vriendin, ik ben dankboor voor haar. Zij maakt mijn dagen goed al weet ze dat niet eens. Ik zal haar diep vanbinnen nooit vergeten en de drang om haar vast te pakken en zuchtig te kussen op haar kersrode lippen is groter dan ooit, omdat ze elke dag zo dichtbij me staat: letterlijk en figuurlijk. Ik ben dankboor voor haar in mijn leven, want zij is en blijft een mirakel voor me.

Mooi als de roos,
Adembenemend in een dorre mei.
Naastenliefde voor haar groeit,
Okerkleur en groene ogen,
Nog immer zal ik haar vergeten.


Liefs,
Milan.