Een prof en Emile Roemer

Oké, het is een tijd geleden dat ik geschreven heb. Het is zelfs zo’n tijd geleden dat ik de vraag kreeg op Hyves of ik nog wel leefde. Hoewel ik tegenwoordig meer into Facebook ben, of zoals de echte profs zouden zeggen ‘FB’, zal ik me er vanavond maar weer aan wagen.

Het verhaal dat ik mijn kleine dagboekvriendjes wil vertellen (ik ga voor twintig hits) gaat over een heuse voorleeswedstrijd bij mij op school vandaag. Maar er was meer, niet alleen een voorleeswedstrijd, er kwam ook een verteller waar de school óntzettend veel geld aan had gespendeerd. Zoveel dat we verplicht aanwezig moeten zijn, nou… Wat verheugde ik mij daar op, tjonge jonge.

Ik verheugde me er nogal niet op. Om half 2 moesten we aanwezig zijn in de aula. Daar stond een kaal podium bemand door een gosert. Laten we hem voor het gemak tailman noemen. Een vent in een Robin Hood-pakje met een kale klets en van het haar dat ie nog op zijn hoofd had had hij een staartje gemaakt. Deze professionele verteller vertelde in een uur een sprookje. Het sprookje bespaar ik jullie. Behalve dat het verhaal (wat ie wel knap deed, maar gewoon niet mijn ding is) saai, was zijn ‘humor’ ook echt slecht. Ken je die programma’s waar ze een grap maken waarvan je al meteen weet welke grap daarna komt? Alsof je in het speeltuintje de bal voor jezelf opgooit en je deze ‘voorzet’ er zelf in kopt zonder keeper. Zo’n kerel was tailman ook. Gelukkig duurde het een uur en vermaakte ik me eigen met een klasgenoot kostelijk. Prima.

Toen we drie kwartier pauze kregen hebben we ons kostelijk vermaakt op een groenalsgrasveldje met een bal. Lekker een beetje voetballen (ik zuig kei hard) en zweten. Toen de pauze voorbij was konden we de aula weer in om een voorleeswedstrijd bij te wonen. Stel je voor: twee uur lang luisteren naar mensen die wìllen voorlezen bij een wedstrijd. Dit zijn de personen die allemaal net iets te ijverig zijn waardoor ik ze automatisch al als wandelende hoopjes stront zie. Afijn, de eerste twee verhalen bleef ik geboeid luisteren, althans ik deed alsof. Ook prima. Na de vierde verteller kwam er een meisje zingen zodat we even de concentratie weer op konden bouwen. Wil je weten wat ze zong? “Otje en mijn vader die heet Tos.” Toon gezet, of niet?
Oh wat echter wel een leuke bijkomstigheid was was dat Emile Roemer jurylid was. Hij is in 1985 afgestudeerd aan de Pabo in Nijmegen waar ik nu zit. Hij is zelfs leraar geweest van mijn vriendinnetje. Toen had hij echter nog wel een snor. Leuk gezicht, niet zijn gezicht. Maar het zag er wel grappig uit.

Ik stop nu, ik moet af gaan sluiten. Mijn verhaal was nog niet af en dat ga ik denk ik ook niet meer doen… Excuus! Ik hoop wel dat ik die twintig hits ga halen. Hè bah, ik hou niet van afraffelen, maar ik moet echt gaan!

Doei mD, tot over een halfjaar of zo!