"Hou je taai"
Pfff... Veel weten het, veel weten het misschien niet. Maar hier ben ik Hamer, maar op een andere account ben ik Spijker1. Ik heb daar veel geschreven, de enige verhalen die nog open staan zijn de verhalen van Nick. Nick een oud-teamgenoot van me die vorig jaar op 21-jarige leeftijd aan kanker is overleden.
Nadat mensen uit mijn omgeving er achter kwamen dat ik er schreef en ze de verhalen van Nick begonnen te lezen heb ik een andere account genomen. Die verhalen waren zo privé als maar kon (behalve voor de mensen hier). Dus dat was ook lastig dat ineens iedereen ze kon lezen, maar door de positieve reacties heb ik ze toegankelijk gelaten voor iedereen.
Ik heb ze zelfs gebundeld en aan de ouders van Nick geschonken op de dag dat we één minuut stilte hielden voor de wedstrijd. Wat was dat een kippenvelmoment, zeg. Een sporthal die tot de nok toe gevuld was met mensen. Alle wedstrijden lagen stil en alle ogen waren gericht op ons veld, op het shirt van Nick dat centraal aan het net hing. Die minuut stilte werd afgesloten met een OORVERDOVEND applaus van de hele zaal. Pffff... Zware dag. Die wedstrijd speelden we overigens ook allemaal in het teken van Nick en dat was zo'n ongelooflijk sterke wedstrijd die we wonnen tegen de uiteindelijke titelkandidaat. Ik realiseerde dat ik daar niet meer over geschreven had, dus bij deze nog even in het kort.
Tijd heelt wonden, ook deze. Maar als ik zo af en toe de verhalen nog een keer lees springen tranen weer in mijn ogen. Pfff... Wat was dat een rottijd.
Het is gewoon al bijna een jaar geleden... Vorig jaar toen ik aankwam op vakantie kregen we het bericht dat je ongeneeslijk ziek was. Dat je het niet ging redden. Amper twee maanden later kreeg je je gelijk. Helaas.
Nickie, je foto staat nog steeds centraal in de huiskamer. Daar waar iedereen je ziet, zodat ik stiekem nog steeds heel vaak aan je denk en ook nog verdrietig ben.
Hamer, man, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende